SŁOMIANY ZAPAŁ

Postawą zupełnie przeciwstawną do "nic mi się nie chce" jest tak zwany słomiany zapał. Zapewniam, że dla najbliższego otoczenia jest to postawa niemal równie irytująca! Doskonale to wiem, bo właśnie ja sama zaliczam się do "słomiaków"...

Od dziecka intensywnie poszukiwałam tego co mogłabym robić, swojego hobby. Próbowałam i próbowałam. Brałam udział w konkursie rysunku w podstawówce, w konkursie śpiewu, który nawet wygrałam, recytowałam też w jakimś konkursie wierszy. Marzyłam by uczyć się gry na pianinie, próbowałam na gitarze, ale tylko kilka dni - zrezygnowałam, gdy odgniotłam sobie do krwi palce i obdarłam paznokcie. Od razu sobie odpuściłam. Chodziłam na zajęcia dla maluchów w szkole baletowej, a potem na jakieś rytmiczno-muzyczne w PKiN. To chyba też nie było TO. Olimpiada z języka polskiego, wyszłam do etapu wojewódzkiego, też jeszcze w podstawówce. Następnie próbowałam tenisa. Potem chciałam malować akwarelami, a następnie robić zdjęcia, ściślej portrety. A już na studiach - zdjęcia przyrodnicze. Zapożyczyłam się chyba wszędzie, by kupić aparat fotograficzny, nie sprawdzając nawet, że era zwykłych lustrzanek się kończy, że niebawem nie będę miała gdzie swojego aparatu serwisować, ani wywołać filmów. Potem marzyłam o tym, by mieć maszynę do szycia i szyć sobie ubrania. Nawet próbowałam ręcznie uszyć sobie dżinsowy kaszkiet ze starych spodni - do dziś w którejś szufladzie miota się sam daszek - reszty nigdy nie uszyłam, odpuściłam sobie. W międzyczasie wzięłam udział w castingu do drugiej edycji Idola (zaraz umrę ze wstydu, ale tak właśnie było!!!). Śpiewałam "Against all odds" Phila Collinsa (już bardziej się nie da pogrążyć). Po czym zapragnęłam pójść na studia doktoranckie, na moim Wydziale Biologii. Niestety zgapiłam się i było za późno. Ale w międzyczasie zrobiłam blok pedagogiczny, bo czemu nie być nauczycielem? Odbyłam krótki obowiązkowy staż, potem dodatkowe kilka tygodni na próbę, ale okazało się to zupełnie nie dla mnie. Potem jeszcze staż w dziale naukowym Gazety Wyborczej, bo dlaczego właściwie nie spróbować jako dziennikarka? To mi się podobało! No to jeszcze na drugie studia. Uzupełniające magisterskie studia w Instytucie Dziennikarstwa UW. Niestety do dziś ich nie skończyłam. To znaczy skończyłam, wszystko zaliczone, zabrakło jedynie szczegółu - pracy mgr! Oo, już bym prawie zapomniała, że jeszcze w ciąży zrobiłam kurs przygotowujący do egzaminu CAE, niestety do dziś nie zapisałam się na ten przeklęty egzamin. Aha, i jeszcze nie odebrałam swojego dyplomu magistra nauk biologicznych, chociaż w styczniu stukną 3 lata, od kiedy się obroniłam!
Zwariować można. Mój tata śmiał się, że może jeszcze tylko zacznę prowadzić winnicę, a może też poszukiwać złota na Alasce :) Potem była ciąża z Melanią, zaraz potem ciąża z Wojtusiem i mój zapał do wszystkiego bardzo ostygł.

Zapaliłam się moimi dziećmi i tak już zostało :)

ale niedawno odkryłam to co lubię robić, co robię dobrze i co jest moim ulubionym zajęciem! Znalazłam! Lubię gotować i lubię pisać. Moja siostra i mój mąż zmotywowali mnie do tego, żeby połączyć moje ulubione zajęcia. Siostra podpowiedziała mi z tym blogiem, że to dobry pomysł, że znajdę odskocznię. I to rzeczywiście działa! Zaraz potem okazało się, że na dodatek ktoś chce to czytać! I komentować! Poczułam się zupełnie jak Julie Powell, która pisała bloga o swoim gotowaniu przepisów z książki Julii Child. Wygooglajcie ją koniecznie, przeczytajcie książkę, jest świetna, zabawna. Z tej książki "wyniosłam" wiele dla siebie, mimo że to zwykłe "powieścidlo", żaden tam kunszt literacki. Efektem przeczytania "Julie & Julia" była zupa z porów i ziemniaków, którą ugotowałam w zeszłym tygodniu.

Zupa z porów i ziemniaków

Julie Powell w swojej książce opowiada o przyrządzaniu tej zupy według przepisu Julii Child, bardzo znanej amerykańskiej prezenterki kulinarnej, która jako pierwsza kobieta w historii ukończyła prestiżową szkołę kulinarną - paryską Cordon Bleu. Właściwie Julie Powell nie podała tam przepisu, więc wszystkiego się domyśliłam.

Użyłam:

 jednego ogromnego pora

Kilka sporych ziemniaków

1/4 kostki masła (po przeczytaniu tej książki zmieniłam zdanie na temat tego, czym jest DUŻA ilość masła)

sól

pieprz

nie powstrzymałam się od posypania wszystkiego moim ukochanym do znudzenia bulionem w proszku, chociaż na pewno nie ma go w przepisie oryginalnym.

Użyłam również mojego domowego rosołu, chociaż ta zupa ma być ugotowana wyłącznie na wodzie. To taki skromniutki posiłek...

Pory udusiłam z masłem, zalałam wodą, bulionem, rosołem i wrzuciłam obrane, pokrojone w kostkę ziemniaki. Dodałam soli i pieprzu i czekałam aż ziemniaki zmiękną. W zasadzie zupa była już wtedy gotowa - chodziło o to, by kawałki porów i ziemniaków były wyczuwalne, ewentualnie mogły być przepuszczone przez praskę. Niestety ja w swojej głupocie i zupełnym braku doświadczenia z potrawami francuskimi, wlałam swoją zupę do blendera. Ostatecznie otrzymałam bardzo rozcieńczone puree ziemniaczane. Cholernie smaczne, jednak nie o to chyba chodziło. Heston Blumenthal (jego też wygooglajcie) tłumaczył kiedyś w swoim programie Molecular Kitchen, o co chodzi, gdy ugotowane ziemniaki trafią do malaksera. Otóż cała zawarta w nich skrobia zostaje uwolniona i tworzy się mączno-kleiste danie, które przypomina klej do tapety. Miał skubaniec rację :) pozostawcie swoją zupę "w kawałkach", a będzie doskonale francuska : Smacznego!