wtorek, 29 listopada 2011

Mniej Housewife, bardziej desperate... i ROSE CAKE






Pamiętacie stary film, z lat osiemdziesiątych... z Dolly Parton?

"Working nine to five".

Udało się. Zaczynam od 9 stycznia...

Nie mogę i nie chcę pisać gdzie, jak. To w tej chwili jest mało istotne. Najważniejsze to ogarnąć wszystkie logistyczne przedsięwzięcia. Co z dziećmi? Przeraża mnie perspektywa odprowadzania dwójki, w dwa różne miejsca, poranne wychodzenie z psem, "dziobanie" przez 8 godzin, zgarnianie dzieci do kupy, obiadek, zabawa, książeczka, kąpiel i spać. Potem strój na jutro, jakaś szybka kanapka, herbata i spać.

Teraz z podnieceniem myślę o nowej pracy i będzie to cudowna sprawa dla mnie, ale oczywiście pierwsze miesiące będą bardzo ciężkie. Zastanawiam się jak to jest z tymi kobietami, które nierzadko łączą więcej niż jeden etat z dziećmi, domem, mężem i jeszcze własnymi przyjemnościami. Kiedy mogą przeczytać książkę, pójść do kosmetyczki, odwiedzić rodziców, kochać się z mężem, wyjść z przyjaciółmi na drinka lub do kina, jak to wszystko godzą między 17 a 22:00? Na razie nie wiem z czego zrezygnuję na początku, a może po prostu doba zacznie być jakaś elastyczna i wiele rzeczy się zmieści w jednym przedziale czasowym?

Wiele razy tu, na tym blogu żaliłam się, że jestem nieco sfrustrowana, że nie mam pracy i jakoś mi czas przelatuje między palcami, mijają identyczne dni, wypełnione tymi samymi czynnościami... wówczas pisały do mnie kobiety radząc, bym nie narzekała, że dopiero "porzucenie" dzieci jest frustracją i okupione ciężkimi myślami i wyrzutami. Pisały, że kosmetyczka i fryzjer, to czas "wydarty" rodzinie... nie wiem, co mam teraz o tym myśleć.

A zapewne najcenniejszym stanie się czas...

Poświęcenie czasu dla kogoś to najwspanialszy prezent. Dlatego, gdy moja siostra urodziła dzidziusia, poświęciłam sporo czasu na przygotowanie słodkości dla niej oraz gości, którzy przychodzili zobaczyć maluszka. Tak zamiast biegania po sklepach i szukania kolejnej grzechotki czy śpioszków. Za pierwszym razem zrobiłam makaroniki, które pokażę trochę później. A w ubiegły weekend, gdy cała rodzina zjawiła się u mojej mamy, upiekłam wyjątkowy tort.

Inspiracji było kilka. Akcja "Tęcza smaków" zorganizowana przez Panti na Durszlaku. Swirl cake na blogu Glorious Treats. Przepiękne kreacje Lindy z Call me cupcake.

Postawiłam na "Bukiet róż" z zewnątrz, i stopniowe cieniowanie środka tortu w odcieniach błękitu (który po kontakcie z żółtawym w kolorze ciastem stał się zielonkawy).

oto Rose Cake w moim wykonaniu:










dziś nietypowo przepis na samym dole:

WANILIOWY TORT "Bukiet róż" z masą maślaną

użyłam tortownicy zaledwie 16cm średnicy, więc tort wyszedł bardzo wysoki. Jeśli użyjecie 20-24cm tortownicy, będzie szerszy i niższy, ale masy i wszystkich innych składników wystarczy.

Zapewne nikt nie uwierzy, kiedy napiszę, że wykonanie tego tortu nie jest trudne :) jest czaso i pracochłonne, ale nie skomplikowane!



na tort:
przepis Glory Albin, glorioustreats.blogspot.com
  • 2 i 1/2 szklanki mąki
  • 2 i 1/2 łyżeczki proszku do pieczenia
  • 1 łyżeczka sody
  • 1 łyżeczka soli
  • 4 jajka
  • 1 i 1/2 szklanki cukru
  • 3 łyżeczki ekstraktu waniliowego
  • 1 szklanka oleju (słonecznikowy, rzepakowy lub oliwa)
  • 1 szklanka maślanki




Mąkę wymieszałam z solą, proszkiem i sodą.
W drugiej misce wymieszałam jajka z cukrem, ekstraktem i olejem. Dodałam połowę mąki i wymieszałam. Potem wlałam połowę maślanki i ponownie wymieszałam. Wsypałam resztę mąki, ponownie wymieszałam, na koniec resztę maślanki i ostatecznie wymieszałam. Na wadze postawiłam miskę i wytarowałam. Wlałam cale ciasto, zważyłam i wynik podzieliłam przez sześć. Na wadze stawiałam kolejno pięć miseczek i do każdej odważałam porcję ciasta, tak by otrzymać sześć porcji o tej samej masie. Każdą miseczkę barwiłam niebieskim barwnikiem, zaczynając od najciemniejszej barwy jako porównawczej mikstury. W sumie użyłam nie więcej niż koniuszek łyżeczki barwnika (Wilton, ze sklepu aledobre.pl), więc niech nie martwią się Ci, którzy czują opory przed jedzeniem barwionej żywności. Można barwienie ciasta wogóle pominąć i upiec jedno, podzielić na części i z wierzchu udekorować. Można także zabarwić poszczególne części ciasta a zrezygnować z dekoracji na zewnątrz, po prostu rozsmarować masę równo na cieście i koniec :) ja jednak trochę się "bawiłam" zarówno z kolorami, jak i z dekorowaniem.

Każdą porcję piekłam osobno, po ok.13 minut w 175C.

W czasie gdy blaty się piekły, przygotowałam masę do przekładania i dekorowania ciasta.

Na masę:

  • 2 szklanki masła (niestety chyba całe 2 kostki 200g...!!!)
  • 1/2 łyżeczki soli (lub odrobinę więcej)
  • 8 szklanek cukru pudru
  • 2 łyżeczki ekstraktu waniliowego
  • 4-6 łyżek śmietanki do ubijania



Wszystkie składniki masy muszą mieć temperaturę pokojową!
Masę najlepiej zrobić w mikserze. Ręcznie będzie bardzo ciężko ją wyrobić tak, by była wystarczająco puszysta. Najpierw rozmieszałam porządnie masło (już w mikserze). Dodałam ekstrakt waniliowy i cały czas mieszając wsypywałam powoli cukier puder. Na koniec wlałam śmietankę i wymieszałam całość na najwyższych obrotach przez ok.minutę.

Połowę masy przeznaczyłam na przekładanie poszczególnych blatów ciasta, połowę na dekorację. Blaty zaczęłam układać od najciemniejszego, do najjaśniejszego, czyli naturalnego - bez barwników.
Następnie posmarowałam cały tort na zewnątrz. Resztę masy przełożyłam do rękawa cukierniczego i zaczęłam robić róże. Żeby to osiągnąć trzeba zaczynać wyciskanie masy od środka i powoli spiralnym ruchem na kierować się na zewnątrz, coś jak gniazdo. W ten sposób powstają twory, które wyglądają jak kwiaty. Jeszcze nie mam wystarczającej wprawy, dlatego wszystkie róże są innego kształtu i innej wielkości, ale idzie mi coraz lepiej. Trzeba się dość szybko uwinąć z tematem, bo masa bardzo szybko się topi pod wpływem ciepła z rąk. Ale warto się napracować, bo wręczenie komuś takiego torty zamiast bukietu kwiatów jest czymś niezwykłym i zachwycającym obdarowaną osobę!



Tort dodaję do akcji smaków pod hasłem "niebieski", mimo iż wyszedł turkusowy :)

czwartek, 24 listopada 2011

Marokańska zupa korzenna z suszonymi morelami.

Emocje i hormony - to podtytuł.


Kilka razy czytałam już u "blogowych" koleżanek o pewnym przestrojeniu hormonalno-emocjonalnym, które nastąpiło po porodzie. Ja przestrojenie zaobserwowałam także u siebie, ale nie łączyłam go z porodem, a raczej z porodami. Lektura wyżej wspomnianych dziewczyn uświadomiła mi jednak prawdopodobne źródło moich nietypowych zachowań oraz powszechność i skalę tego zjawiska. Nie wyjaśnione pozostaje jak je zwalczyć, bo płaczliwa jestem do granic możliwości, a sytuacje, w których łzy i szlochy następują - irytują mnie samą najbardziej!

Dawniej byłam takim wrażliwszym dzieckiem, wiadomo, dziewczynka z zapałkami, król lew, My girl i wiele, wiele innych filmów, które u dzieci i nastolatków wywołują wzruszenie i łzy. No więc łzy były.

W miarę dorastania wszystko się jakoś ustabilizowało, tzn. łzy były dalej, ale nie jakoś przesadne. Umiarkowane i nie wstydliwe.

Łzy były i na ślubie, ale to nie tylko wzruszenie, ale też stres, pewna trema i napięcie. Były przy porodzie, ale to też ból, zmęczenie, radość, wszystko przemieszane. A wiadomo, że kobieta jak czuje zbyt wiele sprzecznych odczuć naraz - najlepiej się rozładuje płacząc.

Ostatnio jednak mój stan osiągnął zenit! Jestem wściekła sama na siebie, bo jak wyjaśnić, że popłakuję podczas finału mistrzostw świata w piłce nożnej, kiedy ze świecą szukać na świecie osoby, która mniej ode mnie interesuje się piłką, sportem, piłkarzami, stadionami?!

Jak wyjaśnić, że drżącym głosem mówię "Brawo Justyna", kiedy zakładają jej złoty medal na szyję? I łzy ciekną po policzkach i potem płaczę już ze złości, że taka ze mnie łzawa idiotka!!!

Popłakuję teraz wyjątkowo często: gdy urodziło się dziecko szwagra, gdy przyjaciółka ujawniła długo ukrywaną ciążę, gdy przyjechałam do szpitala do mamy i się okazało, że już po operacji, gdy Mela narysowała po raz pierwszy swoją rodzinę w komplecie na jednej kartce, gdy ją odbierałam pierwszego dnia z przedszkola, gdy zadzwonili, że proponują mi pracę, gdy w serii "Katastrofa w przestworzach" stewardesa liczy ocalałych pasażerów, gdy E.T, gdy Śnieżka, gdy Bernard i Bianka, gdy Lilo i Stich, Tomek i Przyjaciele, siatkarze, łyżwiarki z brązowym medalem, Ekspres Polarny i setki innych sytuacji.

Nie wiem, czemu nic nie znaczące dla mnie wydarzenia, jak mecze - bo kibicem nie jestem, wywołują aż takie emocje. I szczerze mówiąc - nie interesuje mnie teraz czemu. Teraz chcę wiedzieć jak przestać. Filtrować emocje i kontrolować swoje reakcje. Szkoda, że o tym blogowe koleżanki nie napisały :)


Ostatnio przeglądałam "Książkę kucharską dla kobiet w ciąży" i znalazłam przepis na bardzo oryginalną zupę marokańską. Oto on:




MAROKAŃSKA ZUPA Z CIECIERZYCY ZE SZPINAKIEM I SUSZONYMI MORELAMI
przepis Fiony Wilcox
  • 2 cebule (użyłam czerwonych)
  • 3 ząbki czosnku
  • 2 łyżki oliwy
  • 1/4 łyżeczki pieprzu cayenne
  • 1 łyżeczka kminu
  • 1 łyżeczka cynamonu
  • puszka ciecierzycy
  • 100g mrożonego szpinaku
  • 10 suszonych moreli
  • 200ml soku pomarańczowego
  • sok z jednej cytryny
  • 500 ml bulionu (używam wody i eko bulionu warzywnego w proszku)
  • sól i pieprz do smaku


Połączenie smaków w tej zupie jest niezwykłe, ale efekt końcowy - wspaniały!


Cebulę i czosnek posiekałam i podsmażyłam na oliwie. Dodałam przyprawy wymieszałam, wsypałam ciecierzycę, mrożony szpinak i chwilę gotowałam. Wkroiłam posiekane morele. Potem wlałam sok z cytryny, sok z pomarańczy, dodałam bulion w proszku i pół litra wody i wymieszałam. Chwilę gotowałam, następnie spróbowałam, dodałam soli do smaku i gotowałam ok.20 minut. Na sam koniec dodałam pieprz do smaku. Zupę można jeść "w kawałkach" lub zmielić w malakserze - lepiej w malakserze, bo jest wtedy ciekawie ziarnista. W dzbanku koktajlowym zmiksuje się na gładki krem, co też będzie smaczne, ale uważam, że ziarnista faktura jest lepsza. Polecam to danie, jest bardzo oryginalne!








wtorek, 22 listopada 2011

POTRÓJNIE CZEKOLADOWY...

Z przyjemnością przyłączam się do akcji zorganizowanej przez Dark Angelikę...
chodzi o słodkie przepisy Nigelli Lawson! Gotowałam jej potrawy już setki razy, ale właśnie do jej deserów mam szczególny sentyment.


Czasem mówię sobie "dość" i odkładam jej książki gdzieś daleko, bo jest tyle nowego, innego, bo się nakręcam, że Nigella to przeżytek i niczym mnie już nie zaskoczy. Ale potem sobie myślę, że wcale nie chcę być zaskakiwana, że tęsknię za niezawodnymi, nietrudnymi, ale też wcale niebanalnymi przepisami kulinarnej bogini.

Nigella to dla mnie czekolada. Deserowa. Wszystkie czekoladowe słodkości Nigelli okazały się niezawodne i przepyszne. Uwielbiam czekoladowy sernik, czekoladowo-bananowe muffiny, czekoladowo-kasztanowe ciasto. Na pierwsze urodziny mojego synka, Wojtusia, również z przepisu Nigelli zrobiłam tort z dekoracją z lukru plastycznego - pszczółką.

A kilkanaście dni temu piekłam ten sam tort na 30 urodziny Wojtusiowego ojca chrzestnego, czyli kuzyna mojego męża- Grzesia. Tym razem ozdobiłam tort tradycyjnie, nie lukrem plastycznym, tylko czekoladowym kremem. Krem Nigelli - którym przełożyłam poszczególne warstwy tortu, nie wystarczył mi tym razem :) zdecydowanie było za mało czekoladowo! Dlatego do pokrycia wierzchu tortu zrobiłam jeszcze jedną masę czekoladową, z przepisu Glory Albin. Efekt był wyśmienity, tradycyjny, elegancki, niezbyt wystawny, potrójnie czekoladowy tort urodzinowy...





TORT POTRÓJNIE CZEKOLADOWY

na ciasto

  • 400g mąki
  • 250g cukru
  • 100g cukru trzcinowego
  • 50g kakao
  • 2 łyżeczki proszku do pieczenia
  • 1 łyżeczka sody oczyszczonej
  • 0,5 łyżeczki soli
  • 1 łyżka ekstraktu waniliowego lub 2 łyżki cukru waniliowego
  • 150ml śmietany 18%
  • 175g rozpuszczonego masła
  • 125ml oleju roślinnego
  • 3 jajka
  • 300ml zimnej wody

na polewę

  • 175g czekolady o zawartości min. 70% kakao
  • 250g masła
  • 275g cukru pudru
  • 1 łyżka ekstraktu waniliowego lub 2 łyżki cukru waniliowego
Przepis Nigelli Lawson "Nigella gryzie"

W jednej misce zmieszałam wszystkie składniki sypkie, a w drugiej ubiłam jajka, dodałam przestudzone masło, śmietanę, olej i wodę. Połączyłam wszystko razem i przelałam do formy o średnicy 26cm. Nigella zaleca użycie dwóch foremek 20cm, ale takowych nie posiadam :(

Piekłam w 190C około 45 minut, po wyjęciu i ostudzeniu przekroiłam ciasto na dwa blaty. Odlożyłam do całkowitego przestudzenia.

W tym czasie rozpuściłam czekoladę na polewę, wymieszałam z miękkim (nie stopionym!) masłem, ekstraktem i cukrem pudrem (dałam 200g). Powstałą polewą posmarowałam oba blaty, a po złożeniu ich w tort - także boki i wierzch ciasta.

Następnie przygotowałam drugą masę z serka kremowego i kakao, przepis tu (chocolate cream cheese frosting).
2/3 masy wyłożylam na wierzch i boki tortu, które następnie ozdobiłam grzebieniem Wilton. 1/3 masy przełożyłam do rękawa cukierniczego i ozdobiłam obrzeże tortu, na koniec zaś dodałam błękitne cukrowe kuleczki.

Do patyczka na szaszłyki przykleiłam etykietę z imieniem jubilata i rocznicą urodzin. Ozdobiłam czekoladową w kolorze wstążeczką. Gotowe, skromne, ale gustowne :)






Słodkości Nigelli
Akcja "Słodkości Nigelli"

piątek, 18 listopada 2011

Ciasto "Wieniec ostrokrzewu" i cyber-randka!

Nazywam się Małgosia i męża nie poznałam przez internet.

Sama nuda. Tak?

A na blogu nie może być nudno. Historie z życia wzięte są fajne. Na przykład taka:

Jak rozpoczęłam naukę w licemu to szał ogarnął nastolatków na coś, co nazywało się IRC. Czy ktoś z Was to pamięta? To taki pierwotny komunikator. Pierwszy czat. Internet Relay Chat. Przynajmniej pierwszy z jakim ja się zetknęłam. Cyfrowe, internetowe znajomości - coś nowego i jakże wkręcającego. Razem z koleżankami z klasy każdą przerwę międzylekcyjną spędzałyśmy w salce komputerowej i jak ktoś pytał, gdzie idziemy, odpowiadałyśmy pretensjonalnym tonem: na irca! (w domyśle: ty kretynie!) Czy pamiętacie to poczucie wyższości, które przez całe liceum nakazywało nam sugerować, że chłopcy nigdy nie zgłębią skomlikowanej psychiki nastoletnich kobiet?? Oni wówczas zupełnie nie rozumieli jak można na przerwie siedzieć przed monitorem i czatować z kimś obcym, zamiast spoglądać na boisko i podziwiać spoconych dzikusów, od których parowało wytwarzanym od niedawna testosteronem, ach...).

Wracając do IRC-a... Byłyśmy niezwykle kreatywne w nadawaniu sobie nicków, opisach swojego wyglądu. Teraz po latach widzę jakie to okropne i będę musiała jeszcze zgłębić temat w kontekście wychowania dzieci i chronienia ich tożsamości w sieci. Wtedy byłam młoda i głupia. Młoda jestem dalej, ale teraz już mądrzejsza. Chyba pod nickiem "Blondyna1984" złapałam pierwszą znajomość internetową. Czatowało się niezwykle przyjemnie, ot o takich bzdurach jak lekcje, klasówki, chociaż "on" - to chyba był już student, mówił, a raczej pisał coś o kolokwiach. Kiedyś padła propozycja spotkania. Którą odkładałam w nieskończoność. Ze swojej strony wiedziałam ile dodałam sobie lat (co mnie później dziwiło, że się na to złapał, bo przecież blondyna 1984 od razu sugerowało mój wiek), ile mi ubyło kilogramów i jak sugestywny może być opis moich blond loków. Ale trudno, co tam! Mama zezwoliła na spotkanie, pod warunkiem, że "on" przyjdzie do domu, pokaże się i będzie wiedziała dokąd idziemy oraz o której wrócę. Może nie była specjalnie zaniepokojona, chyba nie robiło na niej totalnie wrażenia, że "on" jest poznany "na ircu", chyba chodziło o to, że jej pulchna blondyna1984 wybiera się na randkę.

Ten epizod był nic nie znaczący, nawet nie pamiętam dziś "jego" imienia.

Pamiętam, że przyszedł i moja mama była trochę zdegustowana, bo gościu odjął sobie sporo lat. Mama nie wiedziała, że ja sobie dodałam ze trzy. "On" był jakiś okropny, łysiejący i z poważnymi brakami klawiatury*, co dla 14 czy już może 15 latki było totalnym nieporozumieniem. Żadna gadka o kolokwiach, badaniach naukowych i wogóle o czymkolwiek nie uratowałaby jego reputacji ani w oczach mojej mamy, ani w moich. W sekundę mama się uspokoiła, bo widząc moją rezygnację i rozczarowanie - wiedziała, że nie ma się czego obawiać. Krótka wymiana spojrzeń z mamą przypieczętowała nasze wyjście "na spacer", czyli włóczenie się w okolicach placu MDM, bo na kawę już się nie dałam zaprosić. Jak najszybciej chciałam być z powrotem w domu.

__________________________________________________

Po wielu latach, od nowo poznanej koleżanki, a teraz serdeczniej przyjaciółki, usłyszałam, że z mężem poznali się przez internet. Chyba czując presję, że oto oczekuje się ode mnie entuzjazmu (wykrzyknięcia: Jakież to romantyczne!), bardzo się zmieszałam i bąknęłam coś w stylu: żartujesz?!
Szok i niedowierzanie były efektem tej totalnie nieudanej, pierwszej, "ircowej" znajomośći.

* klawiatura - uzębienie :)))))

___________________________________________________
Tymczasem - piernik z dekoracją z lukru plastycznego, późnojesienno-zimowy "Wieniec Ostrokrzewu".



Upiekłam piernik z przepisu Nigelli (Nigella Świątecznie)

PIERNIK Z DEKORACJĄ "WIENIEC OSTROKRZEWU"
  • 15og masła
  • 200g złotego syropu**
  • 200g melasy
  • 125g ciemnego cukru muscovado***
  • 2 łyżeczki startego świeżego imbiru
  • 1 łyżeczka mielonego imbiru
  • 1 łyżeczka mielonego cynamonu
  • 1/2 łyżeczki mielonych goździków
  • 1 łyżeczka sody oczyszczonej rozpuszczona w 2 łyżkach ciepłej wody
  • 250ml tłustego mleka
  • 2 jajka
  • 300g mąki



** przepis na złoty syrop na moich wypiekach (klik), chyba można sprobować dać zamiast tego miód
*** najlepszy cukier muscovado na jaki ostatnio trafiłam - w Marks & Spencer, dział spożywczy, mają tam pełno innych, smacznych, ciekawych produktów

W garnku roztopiłam masło z przyprawami, startym imbirem, syropem, melasą i cukrem. Po ostudzeniu wbiłam jajka, wlałam mleko, roztwór sody i wymieszałam. Dodałam mąkę i wymieszałam - ciasto jest bardzo rzadkie, ale takie właśnie ma być. Przelałam ciasto do formy - ze względu na dekorację użyłam formy do babki z dziurą w środku, ale można użyć każdej innej formy, kwadratowej, keksówki, w ubiegłym roku piekłam w formie o kształcie choinki. Formę wstawiłam do piekarnika nagrzanego do 170C, i teraz uwaga - zależnie od rodzaju formy dobieram czas pieczenia. W przepisie oryginalnym jest 45 do 60 minut, ale ja miałam formę z dziurą w środku więc piekłam 35.






MASA LUKROWA

przepis pokazywałam już tu (klik), przy okazji tortu na urodziny mojego siostrzenca Mikołaja.
Tym razem prawie cała masa była biała, tylko część wielkości jabłka zabarwiłam na zielono (zmieszałam barwniki azul real i lemon yellow, marki Wilton (sklep aledobre.pl). Zieloną masę rozwałkowałam dość cienko i foremką w kształcie liścia ostrokrzewu (również z aledobre.pl) wycięłam kilkanaście liści. Resztą masy (białą) obłozylam wystudzony piernik. Było to okropnie trudne, bo nie miałam pomysłu jak sobie poradzić z dziurą w środku ciasta, przez co cięzka masa się trochę oberwała, a brzegi, które pierwotnie miały gładko przylegać do ciasta - musiałam pofałdować. Jakoś wcisnęłam masę do dziury i przyklepałam, więc mniej więcej udał się kształt wieńca. Teraz już tylko liście z wierzchu i kilkanaście żurawin "przyklejonych" na cukier puder z wodą, jako owocki ostrokrzewu. Gotowe :)





wtorek, 15 listopada 2011

WIENIEC OSTROKRZEWU

Powoli przymierzam się do świątecznych wypieków i ich dekoracji.

Co sądzicie o pierniku z dekoracją  z lukru, jak świąteczny wieniec ostrokrzewu?

Przepis i szczegóły wkrótce...

czwartek, 10 listopada 2011

KACZKA PO TAJSKU Z ORZECHAMI NERKOWCA



Kilka lat temu (pewnie z 7) w pobliżu mojego domu powstała bardzo fajna restauracja, Mandala. Od początku zachłysnęłam się tym miejscem, choć było nieco undergroundowe w stylu. Położenie w starej części warszawskiego śródmieścia, na ulicy starych kamienic z oficynami, mury ze śladami po kulach, zapewne oberwały w czasie powstania warszawskiego. Przejście przez podwórze, na przeciwko wejścia mur z totalnie wykruszonym tynkiem. Od tego miejsca rozciąga się coś jak "warszawski pigalak". Recenzja w warszawskim przewodniku kulinarnym Gazety Wyborczej streszczała się do kilku słów: Ćśsiii, nie mówić nikomu o tym miejscu, bo jest mało znane, a niezwykłe i niech takie pozostanie!

Skoro miało się o nim nie mówić, to czemu znalazło się w przewodniku? Bardzo szybko napłynęła do Mandali klientela biznesowo-lunchowa, a co za tym idzie miejsce się skomercjalizowało, ceny skoczyły mocno w górę, na szczęście smak potraw pozostał ten sam. Teraz na przeciewko Mandali wybudowano apartamentowiec w miejsce wyburzonej, starej kamienicy. Mimo, iż latem jest restauracyjny ogródek, a nawet kącik dla dzieci, a klimat murowo-dziurowo-po-kulowy-powstańczy-oficynowo-starokamieniczny pozostał, nigdy więcej nie byłam klientką w Mandali. Nigdy w środku. Bo od czasu do czasu zamawiałam na wynos.
Teraz nie zamawiam już nawet na wynos. A to dlatego, że sama nauczyłam się przyrządzać większość potraw z ichniejszego menu. Wegetariańskie samosy, butter chicken, a dziś wreszcie opracowałam przepis na kaczkę po tajsku z orzechami nerkowca i tajską bazylią. O ile na butter chicken i samosy krąży wiele przepisów w internecie, o tyle z kaczką musiałam się zdać wyłącznie na intuicję i pamięć smaku końcowego tej potrawy. Metodą prób i błędów osiągnęłam zadowalający w zupełności rezultat. Teraz rzeczywiście nie mam już po co do Mandali wracać, chyba, że po rybę w żółtym curry, której chyba nigdy nie odtworzę, bo jest dość niezwykła i nie mam pojęcia co jest w składzie sosu (oprócz żółtej pasty curry). 

Jeśli macie po drodze do centrum Warszawy, w okolice ul.Emilii Plater - zajrzyjcie tam i spróbujcie kuchni indyjskiej, tajskiej i nepalskiej, szykowanej przez Nepalskich kucharzy. Mimo wszystko polecam to miejsce, jest oryginalne, smaczne, warte "zaliczenia" na kulinarnej mapie Warszawy.

Tymczasem zapraszam na...


KACZKA PO TAJSKU Z ORZECHAMI NERKOWCA
  • 2 piersi kaczki (mogą być mrożone lub świeże)
  • kilka łyżek oleju do smażenia (słonecznikowy, arachidowy, rzepakowy)
  • szklanka wody
  • 1 czerwona papryka
  • 1 zielona papryka
  • pół dużej białej cebuli
  • 1cm świeżego imbiru
  • 1 ząbek czosnku
  • 1/2 - 3/4 szklanki orzechów nerkowca (nie solonych!)
  • 1/4 szklanki sosu sojowego (lub nieco mniej)
  • 2 łyżeczki cukru
  • 2 łyżeczki skrobi kukurydzianej (lub mąki ziemniaczanej)
  • 1/2 łyżeczki czarnego mielonego pieprzu
  • garść liści tajskiej bazylii
  • sok z połowy cytryny

W ciąży miałam "fazę" na sos sojowy, nasączałam nim kromki chleba, dodawałam do zup, innych sosów, mięs - chyba tylko nie do jajecznicy! Uwielbiam ten słony smak i co jakiś czas lubię zastrzyk konkretnej porcji tego sosu w jakimś daniu. Jeśli nie lubicie takiej słonej rozpusty - zacznijcie od mniejszej ilości, pod koniec gotowania zawsze można dodać więcej sosu.

Używam sosu Kikkoman (tego z napisem all-purpose, nie ma rozdziału na słodki i słony, jest po prostu jeden, tradycyjnie warzony sos), uważam, że jest najlepszy.

W tym daniu największa trudność to pokrojenie kaczki na cieniutkie plasterki - jak do carpaccio. Najlepiej nie rozmrozić piersi do końca, lub, jeśli kupiliście świeże - włożyć je na trochę do zamrażalnika, wówczas mięso stwardnieje i łatwiej będzie je kroić. Ja odcinam tłuszcz z piersi, ale uwaga: nie wyrzucam! Spory kawałek (mniej więcej z połowy jednej piersi) zostawiam i dorzucam do garnka podczas obsmażania kaczki, tłuszcz się wytopi, a skórę wyrzucam pod koniec.

W woku, garnku żeliwnym lub na głębokiej patelni trzeba obsmażyć partiami kaczkę (po kilka plasterków na raz), zrumienione plasterki odłożyć do miski lub innego garnka. Pod koniec smażenia dodałam skórę z tłuszczem i smażyłam aż tłuszcz się wytopił, po czym wyjęłam skórę i wyrzuciłam (jak ktoś lubi - może zachować i zjeść!). Zrumienione plasterki mięsa czekały na swoją kolej, a tymczasem na tłuszczu zeszkliłam posiekaną grubo cebulę, ząbek czosnku i starty imbir. W szklance odmierzyłam sos sojowy i wymieszałam go ze skrobią kukurydzianą. Wlałam do garnka z cebulą, wymieszałam, dodałam mięso kaczki, dosypałam cukier, zalałam szklanką wody i dusiłam pod przykryciem ok.30 minut (lub krócej jeśli kaczka szybciej zmięknie). W tym czasie na drugiej patelni lub w piekarniku prażę orzechy nerkowca - najpierw rozgrzewam porządnie patelnię, wrzucam orzechy i od razu zmniejszam temperaturę. Prażę kilka minut, często mieszając i obracając orzechy, żeby były rumiane z każdej strony. Gotowe orzechy dorzucam do garnka z kaczką pod koniec duszenia, razem z pokrojoną w kwadraty (mniej więcej 1x1cm) papryką i posiekaną tajską bazylią (część liści zostawiłam do posypania już na talerzu). Gdy papryka lekko zmięknie, ale nie rozgotuje się i nie wybarwi - danie jest gotowe. Najlepiej smakuje z ryżem (ja lubię jaśminowy, ale może być basmati, czy każdy inny). Z wierzchu posypuję jeszcze listkami tajskiej bazylii.

Kaczka jest bardzo delikatna i mięciutka, polecam to danie, warto spróbować!


poniedziałek, 7 listopada 2011

CIASTECZKA BOLEK I LOLEK oraz porządny mąż.





Od lat słucham od przyjaciółek narzekań na mężczyzn, którzy nie opuszczają deski, nie zakręcają korkiem tubki od pasty do zębów, nie wyrzucają zużytej rolki od papieru toaletowego (i nie zakładają nowego), nie wrzucają brudnych ubrań do kosza na pranie, nie piorą, nie prasują, nie gotują, nie sprzątają i w ogóle są dramatyczni we współżyciu w jednym mieszkaniu. Zawsze słucham tego z ogromnym rumieńcem na twarzy.

Po pierwsze dlatego, że nie mogę się przyłączyć do tych narzekań. Po drugie dlatego, że wyobrażam sobie mojego męża, który chętnie by do nich się przyłączył i dodał jeszcze: "A moja żona na dodatek zostawia pudełko po zjedzonym jogurcie koło łóżka! Jak ja go nie sprzątnę to będzie tam stało trzy dni. Też już nie mogę tego wszystkiego znieść!"
Wszystkie laski by pokiwały w ciszy głowami. Niewypowiedziane zrozumienie otoczyłoby owe narzekające kobiety i mojego męża. Znalazłby się w ich gronie, w tej wspólnej niedoli jaką jest życie z nienawracalnym bałaganiarzem.
Mój mąż sam sobie prasuje koszule, codziennie odkurza i lubi to robić nawet w weekendy o poranku, bo twierdzi, że go relaksuje widok czystej podłogi. Czy już piejecie z zachwytu?! Zazdrościcie? Bo ja siedzę z kubkiem kawy, jeszcze na dobre się nie obudziłam, a ten wariat krąży z hałaśliwym urządzeniem, niemiłosiernie odsuwając krzesła i szafki, by mieć pewność, że każdy pojedynczy kłaczek sierści naszego retrievera zostanie zassany do worka odkurzacza.

- Podnieś nogi! Muszę tu odkurzyć. Możesz się przesunąć?
Ogarnia mnie niesamowita irytacja!

- Przecież poranna kawa to świętość!
- Świętość to będzie jak mi psi kłak wyląduje w filiżance, bo tyle ich się tutaj unosi!

Gdy rano wychodzimy na spacer, to wyjmuję sobie parę skarpetek i kładę na komodzie. Po chwili przypominam sobie, że chciałam coś z łazienki. Idę tam. A gdy wracam - skarpetek nie ma już na komodzie.

- Gdzie są moje skarpetki?!
- Czy to jest ich miejsce?

Wyobraźcie sobie palec wskazujący mojego męża w dramatycznym geście skierowany na komodę w przedpokoju...

- Nie, to nie ich miejsce, ale tu, przy tym krześle, koło tej komody lubię zakładać skarpetki i buty!
- Nie widziałem, żebyś je zakładała. Położyłaś je tu i sobie poszłaś.

Wiem, że dalsza dyskusja jest bezcelowa, wiem też, że za kilka dni zrobię to samo. Kacper też.
Czujecie już tę ironię losu? Irytuje mnie, że mój facet jest porządny? I to jak! A jak ja niesamowicie muszę drażnić jego. Nigdy nie odkładam rzeczy na miejsce, tonę wśród gratów, gadżetów i rupieci, a moje stosy ubrań, książek i czasopism piętrzą się w każdym kącie. Jak to możliwe, że żyjemy razem, jesteśmy w stanie znieść jedno drugie?! Nie wiem.

________________________________________________________________


Zaplanowałam sobie zabawne ciasteczka z bohaterami najsłynniejszej polskiej kreskówki: Bolek i Lolek. To ma być wpis do mojej akcji kulinarnej "Akcja biało-czerwona". Ostatnio odświeżyłam w pamięci Bolka i Lolka, a to dlatego, że wrócili do ramówki MiniMini, Mela poczuła do nich sporą sympatię. Lubiłam Bolka i Lolka, Reksia, a najbardziej wróbla Ćwirka. Te stare polskie bajki miały sporo uroku, a wspomniany wróbel Ćwirek to do dziś wspaniała nauka o polskich gatunkach ptaków i ich zwyczajach.




Bolek i Lolek trafiają na bloga, do akcji Biało-czerwona, dlatego pojawiają się biało-czerwone akcenty: Bolek w czerwonym krawacie w białe grochy, Lolek w białym, w czerwone serduszka. Obaj jako piraci w czerwonych bandamkach (wtedy nie wiem, który jest który!) , Lolo ma chyba też gdzieś muchę. Najbardziej jednak jestem zadowolona z chłopaków jako kibiców polskiej drużyny na Euro 2012 - z policzkami pomalowanymi w Polską flagę :)))



Pomysł był całkowicie mój, nigdy wcześniej nie widziałam Bolka i Lolka na ciasteczkach ani tortach, a szkoda, bo bardzo prosto jest wykonać takie zdobienie.





Użyłam okrągłych foremek o różnej średnicy, wiązanie bandamki, muchę i krawaty wycięłam ręcznie. Do zrobienia lukru użyłam barwników w żelu Wilton (czerwony i czarny) oraz pierwszy raz - białek pasteryzowanych w proszku. Tzw meringue powder pojawia się w przepisach na royal icing na wielu amerykańskich blogach - spróbowałam i jestem bardzo zadowolona, rzeczywiście konsystencja lukru jest lepsza i pozwala na bardziej precyzyjne ozdabianie.  Wcześniej czytałam rady by stosować surowe białko, ale trochę się bałam potem to jeść a w szczególności - podawać dzieciom. Białka sproszkowane rozwiązują ten problem. Kupiłam też w aledobre.pl plastikową tubę do zdobienia marki Wilton. Pamiętacie jak wcześniej pisałam, że ozdabiałam ciasteczka łyżeczką i wykałaczką?! To już przeszłość, powoli zgromadzę sobie troszkę lepsze narzędzia, a taka butla pozwala na sporą precyzję i jest bardzo wygodna w użyciu - kosztuje 10pln.





kliknij link


P.S. wiem, że może Was przerażać ciasteczko z czarnym lukrem - barwnika nie jest dużo, jak dzieci zjedzą kilka to naprawdę nic się nie stanie. Takich rzeczy nie podaję codziennie, tylko kilka razy w roku. Barwniki, których używam są całkowicie spożywcze, nieszkodliwe i wydajne.

czwartek, 3 listopada 2011

Kocham Polskę. Chleb. Dip paprykowy z mascarpone.



Kocham Polskę. Mimo, że czasem odgrażam się, że na starość osiądę w szwajcarskiej wiosce alpejskiej lub na włoskim wybrzeżu w mieścinie rybackiej. Pewnie tego nie zrobię. Bo gdy wyjeżdżam, to jest coś za czym bardzo tęsknię. Za polskim pieczywem! Jest najlepsze na świecie. Żadna ciabatta, chlebki naan, burgery, chleby tostowe nie dorównają tym naszym, wypiekanym w Polsce.

Kocham Polskę za:

za najpiękniejsze kobiety!,
za najpiękniejszą plażę w Europie,
za podlaskie specjały ziemniaczane: kiszkę i babę ziemniaczaną,
za beznadziejne drogi, ale tak malownicze jak nigdzie w Europie,
za serdeczność Polaków,
za najpyszniejszy chleb,
za Gdańsk, a zwłaszcza Starą Oliwę,
za Warszawę,
za góralskie kościółki pokryte gontem,
za stare wiatraki,
za przepiękne krajobrazy Mazur, a w szczególności okolice jeziora Łuknajno,
za wielu moich pracowitych i zdolnych przyjaciół,
za moją rodzinę, która jest polska od pokoleń (choć kiedyś wspomniałam, że mam "domieszkę" krwi rosyjskiej)


Dziś piszę pierwszy wpis do mojej akcji biało-czerwonej, pomyślałam, że nic nie będzie tak pasowało jak chleb...





Chleb pszenno-żytni, na zakwasie żytnim, wydaje się bardzo polski, prawda? Po przekrojeniu jest biały, a smaruję go dipem z papryki, więc kanapka jest biało-czerwona! :)




CHLEB PSZENNO-ŻYTNI NA ZAKWASIE

zaczyn:
  • 2 szklanki + łyżka mąki żytniej chlebowej typ 720 (360g)
  • 300 ml wody
  • 5 łyżek zakwasu żytniego
wszystkie składniki mieszam w misce i odstawiam na noc (co najmniej 12h) na kaloryferze

ciasto:
  • 1 i 1/3 szklanki mąki żytniej (230g)
  • 1 i 2/3 szklanki mąki pszennej (300g)
  • 400ml wody
  • 1 płaska łyżka soli morskiej
Mieszam wszystkie składniki i łączę z wyrośniętym zaczynem. Odstawiam do ponownego wyrastania na godzinę, w ciepłym miejscu, bez przeciągów.

Po godzinie formę keksową lub garnek żeliwny lub inną formę, w której chcemy piec chleb, smaruję olejem słonecznikowym i wysypuję otrębami. Przekładam ciasto do połowy wysokości formy ( z tej ilości ciasta uzyskuję z reguły dwie formy keksowe 30x11cm) i odstawiam do ostatecznego wyrastania (ponownie około godziny). Wierzch ciasta smaruję olejem i posypuję mąką razową.

W tym czasie nagrzewam piekarnik do 230C. Formę z wyrośniętym ciastem wstawiam do piekarnika i przez pierwsze 15 minut piekę właśnie w 230C. Po kwadransie temperaturę zmniejszam do 210C i dopiekam chleb jeszcze 25-30 minut.

Po wyjęciu z piekarnika od razu wyjmuję chleb z formy i układam na kratce do studzenia.

Przepis zaczerpnęłam od Liski, z tym że nie daję do ciasta drożdży, piekę wyłącznie na zakwasie - stąd zwiększyłam jego ilość w stosunku do pozostałych składników.

Ten chleb jest wspaniały w smaku. Obdarowałam bochenkami już kilka osób, wszyscy dzwonili i rozpływali się w komplementach, że ten smak, że ta wilgotna faktura, dziurki, zapach i chrrrrupiąca skórka!



Najlepszy jest z polskim masełkiem!

Ale ja robię do niego dip z pieczonej papryki i suszonych pomidorów. Daję też do tej pasty serek mascarpone. Żeby nie było, że wplątuję w akcję biało-czerwoną włoski akcent - używam tu mascarpone polskiej marki Piątnica :)

Dip z pieczonej papryki, czerwonej cebuli i suszonych pomidorów z serkiem mascarpone
  • 1 papryka
  • pół czerwonej cebuli
  • kilka suszonych pomidorów
  • ząbek czosnku
  • kilkanaście kropli soku z cytryny
  • kilka łyżek serka mascarpone
Paprykę i cebulę kroję na kawałki - spore, nie ma znaczenia jakie bo i tak wszystko będzie zmiksowane. Rozgniatam ząbek czosnku. Na wierzchu układam kilka suszonych pomidorów. Używam polskich, ususzonych własnoręcznie (przepis tu). Całość skrapiam oliwą i wstawiam do piekarnika nagrzanego do 200C. Piekę 15 minut. Po upieczeniu przekładam do blendera, dodaję serek, na początku dwie łyżki, wkraplam sok i miksuję. Jeśli pasta jest zbyt gęsta - dodaję trochę więcej serka. Można doprawić czarnym pieprzem, grubo mielonym. Mi z reguły wystarczają przyprawy z suszonych pomidorów.

Przepis na dip pochodzi z "Książki kucharskiej dla kobiety w ciąży" Fiony Wilcock.




kliknij tu!


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...