Trochę ponarzekać!

Oto 10 powodów lub sytuacji, w których czasem marzę o odpoczynku od mojego aktualnego życia (np. wyjeździe tylko z Kacprem):

1) gdy mąż wraca z pracy, to aż do późnego wieczora zwracamy się do siebie per Mamuniu, per Tatuniu:

- Tatuniu, zobacz jaką Mela narysowała marchewkę!

- Mamuniu, czy ty widziałaś jak Wojtunio siada?

jakiś obłęd - szczerze - nie pamiętam kiedy ostatnio wymówiłam imię męża w bezpośredniej rozmowie!

2) gdy jestem na urodzinach siostry i zachwalam to, co ugotowała, mówię, że uwielbiam jeść pyszne dania, a nasz Dziadek mówi: to widać! Kiedy wreszcie schudniesz?! (a ja odpowiadam, że po trzecim dzidziusiu hehehehehe)

3) gdy przechodząc koło sklepu z wspaniałą bielizną przez chwilę zastanawiam się nad uroczą bardotką, po czym dochodzę do wniosku, że śniegowce na spacery z dziećmi są mi bardziej potrzebne!

4) gdy znajomi zapraszają nas do siebie, bo dawno się nie widzieliśmy i mówią, żebyśmy wpadli o 21, a ja  z zakłopotaniem muszę się upewnić czy rzeczywiście chcieli, żebyśmy przyszli z dziećmi, po czym wytłumaczyć, że dla dzieci to za późno, a na jutro nie zwerbujemy nikogo do pomocy i do spotkania w rezultacie nie dochodzi.

5) gdy wybieram się na swoją dawną uczelnię, tramwajem, któremu daleko do miana niskopodłogowca i z ogromną ulgą i wdzięcznością przyjmuję pomoc studentów, którzy pomagają mi wsiąść przy politechnice, ale miejsce docelowe to bazar Banacha i gdy mam wysiąść to w tramwaju siedzą już wyłącznie stare babczurosy z torbami na zakupy na kółeczkach. W rezultacie ryzykując potrójną wywrotkę wygramalam się z 35kg obciążeniem sama po wąziutkich schodkach i nabijam kilka wspaniałych sińców!

6) gdy po skończeniu karmienia piersią zadzwoniłam do koleżanek z propozycją pójścia na babskie spotkanie alkoholowe na mieście, ale okazało się, że one wszystkie jeszcze karmią i nie chcą lub nie mogą zostawić dzieci...

7) gdy przysłuchuję się sobie rozmawiającej z innymi ludźmi i okazuje się, że nawet nie jestem monotematyczna - tylko bitematyczna (o Meli i o Wojtusiu)

8) gdy codziennie mam ochotę coś poczytać po uśpieniu dzieci i jeden artykuł z "Polityki" czytam przez kilka dni, bo zasypiam ze zmęczenia po przeczytaniu trzech akapitów

9) gdy okazuje się, że na blogu mogę pisać jedynie o "wichrach namiętności", zamiast o jakimś ciekawym zjawisku społeczno-rozrywkowo-kulturalnym (bo gdybym wzięła udział w jakimś wydarzeniu, byłoby więcej tematów)

10) gdy zasłaniam się blogiem (muszę zamieszczać zdjęcia, nie same przepisy!), by przyszykować ciastka, muffinki, inne słodkości, po czym wszystko ląduje w moim i Kacpra brzuchu (a później w dupsku)...

100 powodów, dla których kocham moje aktualne życie już wkrótce :)

A dziś proponuję danie, które moja mama poznała przebywając u ciotki w Rzymie, po czym po latach mi przekazała. To wspaniały pomysł na:

Klasyczne spaghetti aglio olio

To danie jest najprostszym z możliwych, ale tylko dla twardzieli, którzy nade wszystko z kulinarnych dodatków kochają czosnek - bo liczba główek na osobę to 1!!!

Dla 2 osób:

250g makaronu typu spaghetti

1,5 do 2 główek czosnku

kilka łyżek oliwy z oliwek

opcjonalnie papryczka peperoni lub chili

opcjonalnie natka pietruszki, posiekana drobno

obowiązkowo ser parmezan lub grana padano

To wyjątkowa potrawa. Makaron gotujemy w osolonej wodzie. W tym samym czasie każdy ząbek czosnku siekamy w grube plasterki i podsmażamy na złoto na oliwie z oliwek. Trzeba uważać, by nie przypalić czosnku, bo będzie gorzki, zaś dobrze podsmażony - cudownie słodki. Na osobnej patelni podsmażam papryczkę, nie jest to typowy dodatek, ale Kacper lubi ją dodać na swoim talerzu.

Po odcedzeniu makaronu rozkładam porcje na talerze i na każdą porcję nakładam sporo czosnku z patelni i polewam oliwą, która nabrała wspaniałego czosnkowego aromatu. Posypuję serkiem, Kacper dodaje swoją papryczkę. Można wtedy posypać natką, ale mi wydaje się zbędna. Smacznego!

Świeżo starty serek czeka na świątecznym talerzyku...

Podsmażony czosneczek, mój akurat trochę się spiekł - ale i tak smakowało :)