FIZJOLOGIA SMAKU

Czytam zabawną książkę poświęconą gastronomii, zagadnieniom smaku, apetytu i radości płynącej z jedzenia. Chociaż "czytam" to dużo powiedziane, bo każdego wieczora ze zmęczenia "odpadam" po trzech, może czterech akapitach - lekturka się wydłuża. Dodatkowym utrudnieniem w czytaniu jest fakt, że owa książeczka była wydana w 1825 roku i napisana jest wyjątkowo zawiłym, pełnym ozdobnych nie do zniesienia zwrotów, trudnym, starodawnym stylem. Autor, profesor Anthelme Brillat-Savarin, to francuski prawnik i smakosz (ale nie łasuch!). W "Fizjologii smaku" już na samym wstępie zamieścił kilkanaście aforyzmów, które będą od dziś moimi życiowymi dewizami. Oto kilka z nich:

8. Stół to jedyne miejsce, gdzie człowiek nigdy nie zazna nudy przez pierwszą godzinę.

9. Odkrycie nowego dania większym jest szczęściem dla ludzkości niż odkrycie nowej gwiazdy.

10. Ci, co się obżerają albo upijają, nie umieją ani jeść, ani pić.

18. Ten, co podejmuje przyjaciół, a nie zatroszczył się sam o posiłek, który zostanie im podany, jest niegodzien posiadania przyjaciół.

20. Zaprosić kogoś - znaczy mieć na względzie jego szczęście przez cały czas, gdy jest pod naszym dachem.

Do mnie wyjątkowo przemawia punkt 9: nic nie wywołuje takiej radości w moim domu, jak wypróbowanie jakiegoś nowego przepisu, zwłaszcza, gdy okaże się hitem :))) potem na długo wpisuje się w nasz zestaw ulubionych potraw. Po prostu nowo odkryta aromatyczna, pełna warzyw zupka, obchodzi mnie nieopisanie bardziej niż wybuch supernowej w odległej galaktyce! Nie straszne mi planetoidy o kursie kolizyjnym z orbitą Ziemi, kiedy mogę oddawać się jednej z największych ziemskich przyjemności, która, jak pisze profesor Savarin "na ostatek jest nam pociechą po utracie innych (przyjemności)" - i jedynie się domyślam, co te inne przyjemności oznaczają. Bo przez "utratę" rozumiem, że na starość nie możemy się tym przyjemnościom oddawać, ehh...

W ubiegłym tygodniu ugotowałam sycącą i pożywną meksykańską zupę z kurczakiem i kukurydzą, która od dawna za mną "chodziła". Muszę od razu ostrzec mojego teścia, że na pewno byłby poczęstowany, gdyby tak szybko nie uciekł po "dyżurze" przy moich dzieciach - gdy robiłam zakupy, m.in. składniki zupy...

MEKSYKAŃSKA ZUPA Z KURCZAKIEM, FASOLĄ I KUKURYDZĄ

• 1 podwójna pierś kurza
• 1 papryka żółta
• 1 papryka pomarańczowa*
• 1 czerwona cebula
• 2-3 ząbki czosnku
• 1 puszka pulpy pomidorowej
• 1 puszka kukurydzy
• 1 puszka fasoli "red kidney"
• 1 łyżka mielonej papryki słodkiej
• 1 łyżeczka papryki ostrej
• śmietana do zup
• posiekana natka kolendry
• sól, pieprz, oliwa (1 łyżka)
• naturalny bulion w proszku lub kostka warzywna/drobiowa
• posiekane papryczki chili

* papryki mogą być dowolnego koloru, ja po prostu takie miałam w domu

Ostatnio prawie wszystko co gotuję rozdzielam na dwa garnki, jeden dla nas, drugi dla Wojtusia. W sformułowaniu "dla nas" wliczona jest Mela, która jeszcze nie może jeść niektórych bardzo ostrych rzeczy, dlatego ten przepis, na którym opierałam swoją potrawę jest zmodyfikowany. Nie było tam fasoli ani kolendry, ani śmietany - za to była papryczka chili dodawana na początku gotowania i mnóstwo oliwy - musiałam go po prostu zmienić. Ale po kolei:

Czosnek i cebulkę posiekałam i podsmażyłam na oliwie (chyba tak zaczyna się większość przepisów na moim blogu! Rozważam przygotowanie jakiegoś szablonu-gotowca, żeby się w nieskończoność nie powtarzać z tym nieszczęsnym czosnkiem i cebulą...). Piersi kurze pokroiłam w paseczki i dodałam na patelnię. Papryki słodkie umyłam, wycięłam gniazda nasienne, pokroiłam w krótkie paski i również wrzuciłam na patelnię - wszystko dusiło się do czasu aż kurczak przestał być surowy a papryki zmiękły. Przeprowadzka do garnka, gdzie dodałam puszkę pomidorów, sól, pieprz i obie przyprawy z papryki i bulion w proszku. Dodałam też ok. 2 szklanki wody. Gotowałam kilka minut, po czym dodałam odsączoną z zalewy kukurydzę i fasolę, gotowałam jeszcze kilka minut i już była gotowa. Osobno, na patelni podsmażyłam papryczki chili. Nie mogłam ich dodać wcześniej, bo danie byłoby nieodpowiednie dla mojej Meli. A tak po prostu ja i Kacper posypaliśmy sobie swoje porcje chrupiącą i wspaniale ostrą papryczką i każdy był zadowolony. Po nałożeniu do miseczek dodałam śmietanę i listki kolendry, wbrew marudzeniu mojego męża, który powiedział, że to zielone psuje smak. Oto efekt końcowy:

P.S. Książkę "Fizjologia smaku" pożyczył mi szwagier, również smakosz i znawca dobrego jedzenia. Pozdrawiam!