Miesiąc pod znakiem śliwki

Jeśli nie spędziliście 3 lat i dwóch miesięcy w domu, zajmując się najsłodszą dziewczynką świata, spędzając z nią każdy dzień, obserwując jak rośnie, rozwija się, uczy chodzić, mówić, przeklinać (niezamierzone!), pouczać rodziców, nie patrzyliście jak bałagani, bawi się z psem, jest zazdrosna o braciszka i wypełnia co do minuty Wasz dzień - cóż... będzie Wam ciężko zrozumieć jak trudny był dla mnie początek września!!!

Przedszkole... super! Wiem, że to bardzo dobry kroki i potrzebne rozwiązanie. Szykowałam się długo, Mela też.

W nocy przed "Dniem Zero" obudziłam się i przypomnialam sobie opowieść przyjaciółki o jej traumie przedszkolnej: koło wieszaczka na ubranko miała znaczek kapusty. "Kapusta - głowa pusta" wołały za nią dzieci i dziś może nam się to wydawać śmieszne, ale biedaczka ciągle to pamięta. Przeraziłam się i z lekką histerią zaczęłam rozważać możliwe znaczki nad wieszaczkiem i zastanawiać się co zrobimy, gdy trafi się "nie ten". Co będzie fajne? Na pewno pociąg, samolicik, jabluszko. Gorzej z domkiem, wiaderkiem, łopatką i muchomorem. Już wiem! W razie czego kupię naklejkę z konikiem, lub cholernym Hello Kitty, czymkolwiek, byleby zasłonić ślimaka lub inny nietrafiony znaczek. Rozmyślałam tak dobre kilkadziesiąt minut. Nic innego nie przyszlo mi do głowy. Nie mogłam też wstać i szykować ubranek i kapci, bo tym zajmowałam się dwie noce wcześniej. Tak! Plan ubranka i zapasowych majteczek, piżamki i innych gadżetów był przyszykowany już wiele tygodni temu :)

Nie było nic do szykowania. Pozostało mi leżeć po ciemku i denerwować się, od czasu do czasu popłakiwać z żalem... Nie martwilam się o córeczkę (no poza tym znaczkiem). Martwiłam się o siebie. Gdzieś czytałam, że przez długi czas matka i niemowlę stanowią jedność. Czy aby u mnie ten czas nie przeciągnął się do trzech lat?!

To Kacper odprowadził Melcię do przedszkola. I dobrze. Ja bym tylko chlipała, robiła łzawe sceny i niepotrzebnie denerwowała dziecko. Czekałam na telefon. I na najważniejszą wiadomość: Mela ma śliczny znaczek i jest nim zachwycona. Zgadniecie jaki?!

ŚLIWECZKĘ!!!

Kamień z serca. Z zostawaniem (chętnym zostawaniem) trochę gorzej, ale to przyjdzie z czasem. Calą rodzinką próbujemy się ogarnąć w nowej sytuacji...

Tymczasem rysujemy śliweczki - najpiękniejszą narysował Meli jej dziadek.

I zajadamy się drożdżowym ciachem ze śliwkami węgierkami. Mamy miesiąc pod znakiem śliwki :)

CIASTO DROŻDŻOWE ZE ŚLIWKAMI I CYNAMONOWĄ KRUSZONKĄ

• 0,5kg mąki
• 200g masła
• 100g cukru
• 3 jajka
• 40g świeżych drożdży
• szklanka mleka
• szczypta soli

na kruszonkę

• 100g mąki
• 50g masła
• 50g cukru
• 2 lyżeczki cynamonu

Drożdże z połową mleka (podgrzanego), łyżką mąki i cukru lekko wymieszałam i pozostawiłam do wyrośnięcia. Do dużej miski wsypałam mąkę, cukier i sól. Mleko wymieszałam z jajkami trzepaczką (w przepisie jest by oddzielić żółtka od białek i ubić pianę z białek, ale to już lekka przesada!), roztopiłam masło i wlałam razem z mlekiem i jajkami do mąki. Wszystko wymieszałam, dodałam roztwór drożdżowy i wyrobiłam ciasto. Ciasto sobie wyrastało ok.40min w ciepłym miejscu, a ja w tym czasie wypestkowałam śliwki. Po wyrośnięciu przelałam ciasto do fajansowego naczynia do zapiekania - lubię piec ciasta właśnie w takiej formie. Na wierzchu ułożyłam śliwki. Potem przygotowałam kruszonkę, posypałam nią wierzch ciasta i śliwki.

Piekłam ok. 40min w 180stopniach.

Przepis dołączam do akcji "Śliwka" :)