BELLA. Razowa tarta z nadzieniem malinowo-różanym.

Przez ponad trzy lata udało mi się uniknąć ogromnego zalewu tandety i kiczu, które ogarnęły niemal cały przemysł dziecięcy. Nie to, żebym nie popłynęła z różem i falbankami i bufkami dla córeczki, o nie! Ale z szafy nie zerka na nas Hello Kitty, ze skrzyni na zabawki - kucyki pony, a z dvd - "Barbie i sekret wróżek" czy "Dzwoneczek i uczynne wróżki". Niestety ta cudowna era gustownego dzieciństwa chyba się kończy. Każdy podświadomie dąży do tego, by dołączyć do kolektywu i dopasować się, odnaleźć w grupie, a ci, co się wyróżniają - skazani są na etykietkę dzikusów lub odmieńców. Dlatego moja córeczka ochoczo podpatruje czym bawią się dzieci naszych przyjaciół i co noszą dziewczynki w przedszkolu i domaga się spełniania określonych potrzeb...

Często dzieci są skażone ambicjami lub niespełnionymi marzeniami rodziców. A u mnie to jakoś tak się potoczyło, że Mela zarosła moimi spełnionymi marzeniami :) miałam ogromny sentyment do bajek Disney'a jako dziecko, nawet jako nastolatka. Dlatego, po odkryciu, wkrótce po narodzinach córeczki, outletu z filmami dvd, szybko zaczęłam kolekcjonować klasykę. Chyba bardziej dla siebie. Pocahontas za 9,99? Biorę! "Miecz w kamieniu" i "Księga dżungli"? Jasne! Kopciuszek? A jakże!!! Królewna Śnieżka to od babci. A od mojego wujka na gwiazdkę - "Piękna i Bestia" w komplecie z  lalką a la Barbie. I tak w naszym życiu (mieszkaniu) pojawiła się Bella. Wiele lat temu podziwiałam jej suknię, a bajka należała do moich ulubionych. Z biegiem czasu zastąpiły ją "Zakochany kundel", "Piotruś Pan", "Gdzie jest Nemo" i inne - takie bardziej w stylu unisex - bo nie da się zaprzeczyć, że "Piękna i Bestia" nie jest dla chłopców. Mogę śmiało stwierdzić, że chciałam ją mieć, żeby obejrzeć jeszcze raz po latach i poczuć dawny sentyment, ale stało się odwrotnie!!! Nie poczułam dawnego zachwytu! Jedynie złość na rozbudzanie w małych dziewczynkach niezdrowego romantycznego podejścia! W bajkach Disney'a te zagubione bohaterki, właśnie takie odmienne, o nietuzinkowych pragnieniach, wielkiej urodzie, odstające od pozostałych bohaterów dziewczyny, wzniecają dziwne odczucia... Stałym punktem w każdej z bajek jest scena, gdy bohaterka śpiewa o swoich dylematach. Muzyka jest przepiękna. Aż chciałoby się biec po łące i wyśpiewać swoje problemy, jak Bella, czy Ariel z Małej Syrenki... czy chcę, żeby moja dziewczynka taka była? Romantyczna? A nie rozważna?

Wracając do naszej Belli... przeleżała w szafie wiele miesięcy, nie tknięta, potraktowana całkowicie obojętnie przez moje dziecko... Trwała faza na Stacyjkowo i Tomek i przyjaciele.  Aż pewnego dnia Mela u przyjaciół zobaczyła lalki! Właściwie to nie były lalki... To były dupeczki! Szpilki, obcisłe topy, gołe pępki... Brokat, tleniony blond (lub ognisty rudy), smoke eye... Projektanci lalek chyba inspirowali się ulotką z ofertą ekskluzywnego burdelu, które zawsze znajduję zatknięte za szybę ilekroć parkuję samochód na Hożej lub Nowogrodzkiej... Jednym słowem te Barbie to jakaś katastrofa. Po powrocie do domu odnalazłam Bellę. Po widoku lalek-lasencji nie sposób było nie docenić elegancji i dystyngowania Belli... A ta piękna, żółta suknia, najpiękniejsza ze wszystkich sukni księżniczek ze wszystkich bajek... Elegancka fryzura, stonowany makijaż. Tak! Bella jest piękna. I niech Mela się nią bawi, jeśli chce. Niech lubi też kucyki pony. I Hello Kitty. I High School Musical. I Hannah Montanę. I wszystko, co normalne dziewczynki w jej wieku. Bo marzycielska głowa to jedno, ale odstawanie od grupy wcale nie jest dobre. Dopóki dziewczynki nie dostrzegają kiczu i brzydoty w kotku Hello Kitty, dopóki świetnie się bawią i identyfikują jako wspólne grono z piórnikami i workami na kapcie z Dzwoneczkiem - to wspaniale. A ja muszę przywyknąć. Paradoksalnie każdy rodzic wie, że zniechęcanie dziecka do jakiegoś przedmiotu, bohatera, kolegi - przynosi odwrotny efekt. Wyrażam więc całkowite poparcie dla wszechobecnego kiczowego, komercyjnego backgroundu dzieciństwa i wyrażam też olbrzymie nadzieje, że Mela jak najszybciej z tego wyrośnie!

A teraz coś dla prawdziwych fanek :)

Potraktujcie to jako zabawę: która z sukni bohaterek Disney'a najbardziej się Wam podoba? Ja już zdradziłam, że mam sentyment do tej żółtej, którą nosi Bella, ale bardzo też lubię orientalne wdzianko Yasminy z Alladyna oraz cygański sznyt Esmeraldy z "Dzwonnika z Notre Dame"...

od lewej: Yasmina (Alladyn), Śnieżka, Mulan, Śpiąca Królewna, Kopciuszek, Pocahontas, Bella (piękna i Bestia), Ariel (Mała Syrenka)... niżej jeszcze dwa ujęcia Belli i Kopciuszka, Esmeralda, a na samym dole - Tiana "Księżniczka i żaba" - coś ciekawego, bo to pierwsza czarnoskóra bohaterka Disney'a - sukces politycznej poprawności, bardzo w amerykańskim stylu. Bajki nie widziałam, ale księżniczka śliczna :) i podobno pięknie śpiewa...

źródło: fanpop.com

RAZOWA TARTA Z NADZIENIEM MALINOWO-RÓŻANYM

Niedawno pokazywałam razowe ciasteczka. Z połowy przepisu na ciasto upiekłam właśnie ciasteczka, ale ponieważ nie chciało mi się już wałkować i wycinać ciasteczek - resztą ciasta wyłożyłam spód do tarty i upiekłam (15-20 minut w 190C). Teraz najlepszy numer: miałam duży słój malin, po maceracji spirytusem i wódką - szykowaliśmy nalewkę malinową. Nie wiedziałam co zrobić w tymi malinami, a pamiętałam z któregoś przepisu Nigelli, że po zrobieniu nalewki jeżynowej zmacerowane owoce użyła do ciasta. Moje były tak przesiąknięte mocnym alkoholem, że jeden kęs załatwiłby człowieka na amen! Wobec tego zaczęłam je podgrzewać i odparowałam sporo alkoholu. Następnie 2 szklanki malin wymieszałam z polową słoika konfitury z płatków róży i kilkoma łyżkami dżemu malinowego. Pozostał silny alkoholowy posmak, ale nagle okazało się to pyszne! Wyłożyłam masę różano-malinową na upieczony spod tarty, na wierzchu ułożyłam jeszcze wzór z pasków surowego ciasta i zapiekałam jeszcze 10-15 minut. Możecie być pewni, że alkohol wyparował, że pozostał jedynie smak.

Jeśli nie macie malin - pozostałości po robieniu nalewki - nie szkodzi. Zwykłe maliny można zasypać cukrem (kilka łyżek), podgrzewać i gdy zmiękną, puszczą sok, podgrzewać dalej, aby się zagęściły. Wówczas tak samo dodajemy konfiturę różaną i dżem malinowy i postępujemy jak wyżej.

Połączenie malin i róży jest przepyszne!

Moja tarta też jest Bella!

KOLOROWE LIŚCIE, KASZTANY I ŻOŁĘDZIE

W ubiegłym tygodniu pokazałam zajawkę słodkich ciasteczek w kształtach jesiennych liści. Dziś już projekt skończony - wreszcie doczekały się lukrowania i ozdabiania. Niestety do tego czasu większość ciasteczek zniknęła - zawsze tak jest: jednego dnia mam czas, żeby upiec, a lukrowanie musi czekać. Bywa, że następnego dnia nie mam już czego ozdabiać...

Najpierw przepis, zaczerpnięty z obłędnego bloga Glorious Treats.

KRUCHE CIASTECZKA

• 3 szklanki mąki
• 1 szklanka cukru
• 1 łyżeczka proszku do pieczenia
• 150g masła
• łyżeczka ekstraktu waniliowego
• 1 jajko

Na własną rękę zamieniam czasem jedną trzecią mąki na razową (takie ciasteczka pokazywałam ostatnio tu).

Masło mieszam z cukrem aż powstanie jasna, puszysta masa, dodaję ekstrakt waniliowy i jajko, na koniec partiami mąkę wymnieszaną z proszkiem do pieczenia. Gdy wszystkie składniki są już wymieszane, chłodzę ciasto przez 2-3 godziny w lodówce lub 30min. w zamrażalniku.

Wałkuję pomiędzy dwoma płatami folii spożywczej (podsypywanie mąką i wałkowanie w tradycyjny sposób powoduje, że ciasto pęka). Wycinam kształty i piekę na blaszce wyłożonej papierem do pieczenia w 180C około 6 minut.

Przy okazji wspomnianych razowych ciasteczek rozmarzyłam się na temat foremek do wycinania kształtów. Mogłabym ich mieć nieskończoną ilość, bo uwielbiam piec ciasteczka i uważam, że to świetna zabawa, zwłaszcza gdy pieczesz z dziećmi. Czasem jednak jakieś kształty są albo nie do kupienia, albo można je uzyskać kombinując w inny sposób. I tak liść klonu to u mnie jakaś nieokreślona foremka z komletu, który kupiłam w Ikei. Ten kształt "uszczypuję" palcami, by przypominał liść klonu. Żołędzie to najpierw wycięte jajko wielkanocne, a następnie góra od rożka z lodami nałożona na ten podstawowy owal (ostatnie zdjęcie). Niestety nie zgadzają się tu proporcje wielkości żołędzi do liści dębu, ale myślę, że nie stanowi to problemu :) kasztanki to zwykłe kółeczko.

Barwniki spożywcze są marki Wilton i Squires Kitchen (tylko cielisty, użyty do mordki jeża i jasnej części kasztanków). Lukier robię tylko z wody i cukdu pudru, ale już niedługo w aledobre.pl ma być dostawa tzw. Meringue powder, czyli białka w proszku, pasteryzowanego, bo z surowego biję się robić lukier, jeśli ciasteczka sa dla dzieci. Przejściowe odcienie uzyskałam nakładając trzy barwniki w różnych miejscach ciasteczka i mieszając je łyżeczką i wykałaczką.

Lukrowanie liści z przejściowymi odcieniami zaczerpnęłam z bloga The Sweet Adventures of Sugar Belle.

A moje wyglądają tak:

Miłego pieczenia!!!

JESIENNE CIASTECZKA

na razie tylko zdjęcia. Ciąg dalszy (lukrowanie, przepis) nastąpi...

DOMOWE SUSZONE POMIDORY

i kilka słów o tym, co króluje w warzywniakach...

Kiedyś dostałam zaczepnego maila, który wyrażał pretensje, że nie jestem purystka językową, że tytuł mojego bloga jest po angielsku, że zdarzają mi się tytuły postów i jakieś wtrącenia w środku wpisu nie po polsku. Zaczęłam zgłębiać temat i nie ustaliłam - dobrze to czy źle?

Irytuje mnie, gdy sklepik osiedlowy zwie się "shopem", jawnie niewskazane jest używanie angielskich zwrotów w sytuacji kiedy rzeczywiście mamy możliwość użyć pięknej polszczyzny... Więc trochę jestem purystką, albo chciałabym być, ale nie na siłę.

Wracając do "shopów" - tam jest prawdziwy raj dla takich, co to się pasjonują językiem... Mogłoby się wydawać, że w warzywniakach króluje włoszczyzna, ale kiedy przyjrzałam się tabliczkom ustawionym nad skrzyniami - przekonałam się, że króluje tam... dziwaczyzna :) bo ani to polszczyzna, ani angielszczyzna...

Jabłka "Sanrajsy" są bezdyskusyjnym hitem w moim warzywniaku!!!

Bo do czempionów (czampionów, szampionów - zależnie od humoru wypisującego tabliczkę) - już przywykłam.

Zastanawiam się jak będzie z jabłkami granny smith, które nadejdą zimą. Granismis? Jak uważacie? Proponujecie coś innego? Może jeszcze granismyt...

Smith... Smis... Smyt... to mi przypomniało moją córeczkę, która kilka tygodni temu oglądała "Pocahontas" w polskim dubbingu. Parę godzin później przyszła do mnie, wlazła na kolana, załkała i powiedziała: nigdy więcej już nie zobaczę Dżona Smisa...

Długo rozkminiałam o co chodzi, Dżon Smis nie dawał mi spokoju!

A to kłaniała się Edyta Górniak, która podkładała głos tytułowej Pocahontas i oprócz niebywałej egzaltacji, aż wybijającej z głośników telewizora, to jeszcze ten Dżon Smis tak bardzo zapadł w pamięć Meli.

Można się śmiać z Dżoany Krupy i z jej uroczego akcentu, ale i tak lepiej mówi po polsku niż większość Polaków po angielsku...

A jabłka sanrajsy... cóż, wedle stwierdzenia, że "róża nazwana inaczej, pachniałaby równie słodko", smakują bardzo dobrze. Szkoda tylko, że puryści językowi nie ingerują w takich śmiesznych i absurdalnych przypadkach, jak te nieszczęsne sanrajsy i nie wyjdą z inicjatywą znalezienia całkowicie polskiej nazwy dla tej odmiany jabłek.

DOMOWE SUSZONE POMIDORY

W ubiegłym tygodniu przerobiłam równe 20kg pomidorów gruntowych!!!

Zrobiłam pulpę, sos do makaronu, zupy, mam kilka pokaźnych słojów. Z części zrobiłam suszone pomidory, tak jak cale lata temu robiła moja mama. Wtedy nie było możliwości kupienia świeżej bazylii i rozmarynu, więc używała głównie suszonego oregano, przywiezionego z Włoch, a czasem zwykłego majeranku. Mówi, że były pyszne. Ja zrobiłam podobnie, chociaż użyłam innych przypraw.

Polecam wspaniałą przekąskę z suszonych pomidorów - przepis tu.

• 12-15 pomidorów (użyłam podłużnych, gruntowych)
• 2-3 łyżeczki grubo zmielonej soli morskiej
• 2 łyżeczki cukru
• kilka listków świeżej bazylii
• kilka gałązek rozmarynu
• 2 łyżeczki suszonego rozmarynu
• można też dać suszone oregano
• łyżka oliwy

Umyte i osuszone pomidory przekroiłam wzdłuż i ułożyłam na blaszce do pieczenia (wyłożonej papierem). Skropiłam oliwą i posypałam przyprawami. Piekarnik ustawiłam początkowo na 100C, gdy się nagrzał wstawiłam blachę i tak suszyłam przez godzinę, następnie zmniejszyłam temperaturę do 70C i suszyłam jeszcze ok.7 godzin. Najlepiej jest nastawić je koło 23:00 i beztrosko położyć się spać. Inaczej grozi nieustanne zaglądanie do piekarnika i zastanawianie się czy to już? Po tym czasie pomidory są gotowe - choć niektóre mogę jeszcze wymagać dodatkowej godzinki suszenia. Pomidory przekładam do wyparzonego pojemnika i wstawiam do lodówki - tak dla bezpieczeństwa. Można zalać je olejem lub oliwą i wtedy dodać więcej przypraw. Taki słoik wspaniale nadaje się na prezent. Obawiam się, że moje pomidory nie doczekają żadnej okazji "prezentowej". Zbyt szybko znikają, bo są po prostu przepyszne! Jeszcze raz dla przypomnienia - przekąska z suszonych pomidorów tu.

RAZOWE CIASTECZKA - wspomnienie lata

W minione wakacje...

Chrupaliśmy młode marchewki, jedliśmy soczyste arbuzy i pluliśmy pestkami, budowaliśmy i puszczaliśmy latawce, a nad rzeką obserwowaliśmy latające ważki...

Pytanie: co robiliście w wakacje? to chyba najczęściej zadawane pytanie we wrześniu. Padało zawsze na pierwszej lekcji z wychowawczynią, to dobrze pamiętam z podstawówki.

Oto "migawki" z moich wakacji z dziećmi, opowiedziane na talerzu pełnym pysznych, razowych, waniliowych, lukrowanych ciasteczek :)

RAZOWE CIASTECZKA

• 2 szklanki mąki pszennej razowej
• 1 szklanka mąki pszennej zwykłej
• 1 łyżeczka proszku do pieczenia
• 1/4 łyżeczki soli
• 150g masła
• 1 szklanka cukru
• 1 łyżeczka ekstraktu waniliowego (lub migdałowego)
• 1 jajko

W misce utarłam masło z cukrem na jasną i puszystą masę. Dodałam jajko, ekstrakt waniliowy i wymieszałam. W drugiej misce wymieszałam oba rodzaje mąki, proszek i sól, po czym dodawałam partiami do masy maślanej. Po wymieszaniu wszystkich składników chłodziłam ciasto ok. 2h w lodówce (tak naprawdę to 25 minut w zamrażalniku, bo moja córeczka jest wyjątkowo niecierpliwa, jeśli chodzi o ciasteczka!). Następnie wałkowałam ciasto (najlepiej między dwoma kawałkami folii spożywczej), wycinałam kształty - tu trzeba przyznać, że dodatek mąki razowej bardzo utrudnia uzyskanie precyzyjnych kształtów. Jestem zakupocholiczką, jeśli chodzi o foremki do ciasteczek, ostatnio zostałam szczęśliwą posiadaczką ważki, latawca i marchewki, wszystko marki Birkmann. Czaję się jeszcze na palmę kokosową, źrebaka, nutkę, konika morskiego, salamandrę i wiele, wiele innych... Można przepuścić niezłą fortunę na takie urocze foremki... Wycięte ciasteczka przekładałam na blachę wyłożoną papierem do pieczenia i piekłam 6-8 minut w 180C.

Do lukru użyłam tradycyjnie cukru pudru i wody oraz barwników spożywczych. Mam sporą kolekcję, wiele kolorów z aledobre.pl. Najbardziej cenię sobie barwniki Wilton. Są bardzo wydajne, odrobina nabrana na koniuszek wykałaczki pozwala na uzyskanie intensywnego koloru, dodatkowo barwniki dobrze mieszają się między sobą i tak z royal blue i amarillo limon uzyskałam piękny trawiasty kolor, co nie udawało mi się podczas korzystania z barwników Squires Kitchen (które również cenię, ale nie da się z nich robić "autorskich" mieszanek i odcieni).

Nie mam profesjonalnych narzędzi do lukrowania - moje ciasteczka ozdabiam za pomocą łyżeczki od kawy i wykałaczki. Mojej córeczce kupuję gotowe lukry w tubce - tak jest jej łatwiej "tworzyć".

Należy zachować odstępy między nakładaniem obok siebie lukrów o różnych kolorach - niestety zbyt wczesne nałożenie odcieni powoduje ich mieszanie się. Bezpieczny odstęp to ok.15-20 minut, a na granicy czerwonego i białego, nawet pół godziny.

Po lukrowaniu i odczekaniu aż lukier wyschnie można już tylko cieszyć się smakiem :)

Zapraszam też do obejrzenia moich poprzednich "sesji" pieczenia i lukrowania tu, tu i tu.. Dziś niestety na zdjęciach nie załapały się dzieła lukrowe mojej córeczki, która wyraźnie inspiruje się kubizmem :)

Praca...

Rozmowy o pracę... co za katastrofa!

Od kilku dni stresowała mnie perspektywa odbycia rozmowy kwalifikacyjnej, czy też interview, bo tak się teraz mówi. A jeszcze lepiej: behavioral interview!

To zabawne, jak wiele się zmieniło w ostatnich czasach. Kiedyś wystarczyło:

- Dzień dobry, czy jest dla mnie jakaś praca?

- A co Pani umie?

tu jakaś odpowiedź, po czym finał:

- Może Pani zacząć od jutra? lub

- W tej chwili nie mamy wolnych miejsc pracy.

Dziś wszystko jest do bólu oficjalne, a błyskotliwe uwagi, luźniejsze zachowanie czy ubiór - zupełnie nie na miejscu. Chłodny profesjonalizm - czyli coś w obliczu czego ja bardzo tracę...

Zachowałam się nieodpowiednio. Czy też nieprofesjonalnie, skoro już jesteśmy w tym żargonie. W obliczu pytań: jak wyobrażam sobie pracę na stanowisku, na które się zgłosiłam (upss, APLIKOWAŁAM!), pytań: czemu chcę pracować akurat w tej branży i pytań o charakterystykę wymarzonego szefa, a na sam deserek pytań o sytuacje z mojego doświadczenia zawodowego (!!!) - którego nie posiadam (!!!), co wynika z cv, trudno mi było zachować ów, wspomniany, chłodny profesjonalizm...

Wszystkie moje cechy, które eksponuję, jako swoje atuty - obracają się przeciwko mnie! To zaskakujące, ale nie padły pytania: jak Pani pogodzi opiekę nad dziećmi z pracą zawodową, nic z tych rzeczy...

Pytanie brzmiało: jak Pani pogodzi prowadzenie bloga z pracą zawodową? Jak osoba nietuzinkowa, o licznych zainteresowaniach, odnajdzie się w odtwórczej pracy administracyjnej i archiwizowaniu dokumentów?

Powinnam odpowiedzieć: Och, jakże ja kocham administracyjną pracę, jestem wręcz stworzona do archiwizowania, chciałoby się rzec, że pragnę dożyć emerytury archiwizując dokumenty! Ach jak byłoby cudownie!

A na usta ciśnie mi się: to praca jak każda inna, dziedzina leży w granicach moich zainteresowań, profilu moich studiów, a jeśli otrzymam stabilność, stałość, jasne reguły, normowany czas pracy i zadowalające wynagrodzenie, na końcu kontakt z innymi ludźmi, to w zamian zaoferuję lojalność, rzetelność i wydajność. Słowem: będę wzorowym pracownikiem.

Dla kogoś, kto realizuje swoje zainteresowania i pasje, ma rodzinę, (prowadzi bloga?) - żadna praca nie będzie zwyczajnie nudna, bo czerpie tak wiele satysfakcji w innych dziedzinach życia, że chroni go to przed frustracją i wypaleniem. Dla kogoś, kto jak ja, czerpie siłę z towarzystwa innych ludzi, kontaktu, kto inspiruje się historiami i opowieściami poznanych osób - każda praca, w której nie jest się samotną, anonimową sekretarką w odizolowanym boksie - będzie idealna. A zwłaszcza taka 10 minut pieszo od mojego domu, w zespole młodych osób, zajmujących się "administrowaniem" ciekawych projektów... dla mnie? wymarzona!

Skoro zużywa Pani tyle energii na pasje, bloga, rodzinę, to gdzie znajdzie się energia do pracy?

Czyli jednak archiwizowanie i praca administracyjna nie mogą być aż tak odtwórcze i nudne, skoro potrzeba na to energii :)  Mam jej wystarczająco wiele! No a jest logiczne, że na pasje będzie mniej czasu... Ten czas powróci, gdy uda mi się przywyknąć do nowej sytuacji i organizować dobre funkcjonowanie życia zawodowego i rodzinnego.

Jasne, że zdarza mi się być hipokrytką. Czemu nie umiałam tym razem? Aplikant powinien formułować na takiej rozmowie łatwe do przełknięcia frazesy i przekonywać, że od dawna marzył o tym, żeby pracować akurat tu, akurat przy takich projektach. Oczywiście młodych ludzi przyciąga do takiej pracy albo chęć zarobku (czego nie można powiedzieć w przypadku pytania o twoje motywacje), albo czysty przypadek, stąd nie wiem jak wymyślają odpowiedzi na pytania o ich wyobrażenie pracy na tym stanowisku. Ja nie mam wyobrażenia, a jeśli mam to i tak może być sprzeczne z rzeczywistością.

Zaryzykowałam dużo ujawniając te prawdziwe, nie hipokrytyczne "opinie". Teraz poczekam na efekt...

Czy chcę iść do pracy? Marzę o tym! Nawet, gdybym nie musiała, gdybym była zabezpieczona od strony finansowej, to chyba bym sobie strzeliła w łeb, jeśli miałabym siedzieć kolejne lata w domu, a dzieci już i tak "przechwytuje" przedszkole i życie w społeczeństwie.

Zabawny moment był na dwa dni przed rozmową. W co się ubiorę? To największy dylemat. Przynajmniej raz w życiu mogłam nie obwiniać dupska oversize, bo nawet gdybym dobiła do rozmiaru z przed pierwszej ciąży - i tak nie miałam żakietów, spodni garniturowych, ołówkowych spódniczek i innych "biurowych" strojów.

Zadzwoniłam do mamy. Pożycz żakiet. Ok, przyjedź. Tylko do czego ja, cholera, ten żakiet założę? Pożyczę od mamy spodnie? Wykluczone: moja mama to metr siedemdziesiąt cholernie zgrabnej kobitki, z czego pewnie z metr dwadzieścia to szczuplusieńkie nogi! W nic się nie wbiję... Tymczasem mój "uniform mamuśki", przez ostatnie trzy lata, taki dress code ze spacerniaka to legginsy, tunika i klapki/balerinki/śniegowce - zależnie od pory roku.

Strój ogarnęłam, zakurzony tusz do rzęs, którego nie używałam całe lato - też znalazłam. Tak zasechł, a nie było oczywiście czasu, żeby kupić nowy. Nabiedziłam się wypłukując wodą grudki tuszu, aż "odzyskałam" szczoteczkę i nawet uchowało się trochę koloru...

PAPRYKI FASZEROWANE MIELONYM MIĘSEM

• 0,5kg mielonego mięsa (wołowe, wieprzowo-wołowe, cielęce
• 1 czerwona cebula, posiekana
• 2-3 ząbki czosnku, posiekane
• puszka pomidorów krojonych
• sól, pieprz, oliwa
• suszona papryka (słodka i ostra)
• 1 łyżeczka suszonego oregano
• opcjonalnie - feta

Danie idealne po stresującym dniu? Wyjmuję gotowe, przyprawione mięso mielone, które przygotowałam i zamroziłam kilka tygodni temu. Podsmażałam czosnek i cebulkę, dodałam mięso, smażyłam kilka minut, wlałam pomidory z puszki, przyprawiłam i zamroziłam!

Wracając do domu kupuję cztery papryki. Kilkanaście sekund zajmuje mi odkrojenie "wieczka", oczyszczenie wnętrza z nasion. Potem tylko rozmrażam na patelni mięso, faszeruję papryki i zapiekam w piekarniku. Można pod koniec zapiekania dodać na wierzch mięsa pokruszoną fetę. Jeśli zacznę pracę - takie porcje mięska, które uchowały się w czeluściach zamrażalnika... na wagę złota! bo obiad gotowy w 20 minut - razem z pieczeniem.

Miesiąc pod znakiem śliwki

Jeśli nie spędziliście 3 lat i dwóch miesięcy w domu, zajmując się najsłodszą dziewczynką świata, spędzając z nią każdy dzień, obserwując jak rośnie, rozwija się, uczy chodzić, mówić, przeklinać (niezamierzone!), pouczać rodziców, nie patrzyliście jak bałagani, bawi się z psem, jest zazdrosna o braciszka i wypełnia co do minuty Wasz dzień - cóż... będzie Wam ciężko zrozumieć jak trudny był dla mnie początek września!!!

Przedszkole... super! Wiem, że to bardzo dobry kroki i potrzebne rozwiązanie. Szykowałam się długo, Mela też.

W nocy przed "Dniem Zero" obudziłam się i przypomnialam sobie opowieść przyjaciółki o jej traumie przedszkolnej: koło wieszaczka na ubranko miała znaczek kapusty. "Kapusta - głowa pusta" wołały za nią dzieci i dziś może nam się to wydawać śmieszne, ale biedaczka ciągle to pamięta. Przeraziłam się i z lekką histerią zaczęłam rozważać możliwe znaczki nad wieszaczkiem i zastanawiać się co zrobimy, gdy trafi się "nie ten". Co będzie fajne? Na pewno pociąg, samolicik, jabluszko. Gorzej z domkiem, wiaderkiem, łopatką i muchomorem. Już wiem! W razie czego kupię naklejkę z konikiem, lub cholernym Hello Kitty, czymkolwiek, byleby zasłonić ślimaka lub inny nietrafiony znaczek. Rozmyślałam tak dobre kilkadziesiąt minut. Nic innego nie przyszlo mi do głowy. Nie mogłam też wstać i szykować ubranek i kapci, bo tym zajmowałam się dwie noce wcześniej. Tak! Plan ubranka i zapasowych majteczek, piżamki i innych gadżetów był przyszykowany już wiele tygodni temu :)

Nie było nic do szykowania. Pozostało mi leżeć po ciemku i denerwować się, od czasu do czasu popłakiwać z żalem... Nie martwilam się o córeczkę (no poza tym znaczkiem). Martwiłam się o siebie. Gdzieś czytałam, że przez długi czas matka i niemowlę stanowią jedność. Czy aby u mnie ten czas nie przeciągnął się do trzech lat?!

To Kacper odprowadził Melcię do przedszkola. I dobrze. Ja bym tylko chlipała, robiła łzawe sceny i niepotrzebnie denerwowała dziecko. Czekałam na telefon. I na najważniejszą wiadomość: Mela ma śliczny znaczek i jest nim zachwycona. Zgadniecie jaki?!

ŚLIWECZKĘ!!!

Kamień z serca. Z zostawaniem (chętnym zostawaniem) trochę gorzej, ale to przyjdzie z czasem. Calą rodzinką próbujemy się ogarnąć w nowej sytuacji...

Tymczasem rysujemy śliweczki - najpiękniejszą narysował Meli jej dziadek.

I zajadamy się drożdżowym ciachem ze śliwkami węgierkami. Mamy miesiąc pod znakiem śliwki :)

CIASTO DROŻDŻOWE ZE ŚLIWKAMI I CYNAMONOWĄ KRUSZONKĄ

• 0,5kg mąki
• 200g masła
• 100g cukru
• 3 jajka
• 40g świeżych drożdży
• szklanka mleka
• szczypta soli

na kruszonkę

• 100g mąki
• 50g masła
• 50g cukru
• 2 lyżeczki cynamonu

Drożdże z połową mleka (podgrzanego), łyżką mąki i cukru lekko wymieszałam i pozostawiłam do wyrośnięcia. Do dużej miski wsypałam mąkę, cukier i sól. Mleko wymieszałam z jajkami trzepaczką (w przepisie jest by oddzielić żółtka od białek i ubić pianę z białek, ale to już lekka przesada!), roztopiłam masło i wlałam razem z mlekiem i jajkami do mąki. Wszystko wymieszałam, dodałam roztwór drożdżowy i wyrobiłam ciasto. Ciasto sobie wyrastało ok.40min w ciepłym miejscu, a ja w tym czasie wypestkowałam śliwki. Po wyrośnięciu przelałam ciasto do fajansowego naczynia do zapiekania - lubię piec ciasta właśnie w takiej formie. Na wierzchu ułożyłam śliwki. Potem przygotowałam kruszonkę, posypałam nią wierzch ciasta i śliwki.

Piekłam ok. 40min w 180stopniach.

Przepis dołączam do akcji "Śliwka" :)