Praca...

Rozmowy o pracę... co za katastrofa!

Od kilku dni stresowała mnie perspektywa odbycia rozmowy kwalifikacyjnej, czy też interview, bo tak się teraz mówi. A jeszcze lepiej: behavioral interview!

To zabawne, jak wiele się zmieniło w ostatnich czasach. Kiedyś wystarczyło:

- Dzień dobry, czy jest dla mnie jakaś praca?

- A co Pani umie?

tu jakaś odpowiedź, po czym finał:

- Może Pani zacząć od jutra? lub

- W tej chwili nie mamy wolnych miejsc pracy.

Dziś wszystko jest do bólu oficjalne, a błyskotliwe uwagi, luźniejsze zachowanie czy ubiór - zupełnie nie na miejscu. Chłodny profesjonalizm - czyli coś w obliczu czego ja bardzo tracę...

Zachowałam się nieodpowiednio. Czy też nieprofesjonalnie, skoro już jesteśmy w tym żargonie. W obliczu pytań: jak wyobrażam sobie pracę na stanowisku, na które się zgłosiłam (upss, APLIKOWAŁAM!), pytań: czemu chcę pracować akurat w tej branży i pytań o charakterystykę wymarzonego szefa, a na sam deserek pytań o sytuacje z mojego doświadczenia zawodowego (!!!) - którego nie posiadam (!!!), co wynika z cv, trudno mi było zachować ów, wspomniany, chłodny profesjonalizm...

Wszystkie moje cechy, które eksponuję, jako swoje atuty - obracają się przeciwko mnie! To zaskakujące, ale nie padły pytania: jak Pani pogodzi opiekę nad dziećmi z pracą zawodową, nic z tych rzeczy...

Pytanie brzmiało: jak Pani pogodzi prowadzenie bloga z pracą zawodową? Jak osoba nietuzinkowa, o licznych zainteresowaniach, odnajdzie się w odtwórczej pracy administracyjnej i archiwizowaniu dokumentów?

Powinnam odpowiedzieć: Och, jakże ja kocham administracyjną pracę, jestem wręcz stworzona do archiwizowania, chciałoby się rzec, że pragnę dożyć emerytury archiwizując dokumenty! Ach jak byłoby cudownie!

A na usta ciśnie mi się: to praca jak każda inna, dziedzina leży w granicach moich zainteresowań, profilu moich studiów, a jeśli otrzymam stabilność, stałość, jasne reguły, normowany czas pracy i zadowalające wynagrodzenie, na końcu kontakt z innymi ludźmi, to w zamian zaoferuję lojalność, rzetelność i wydajność. Słowem: będę wzorowym pracownikiem.

Dla kogoś, kto realizuje swoje zainteresowania i pasje, ma rodzinę, (prowadzi bloga?) - żadna praca nie będzie zwyczajnie nudna, bo czerpie tak wiele satysfakcji w innych dziedzinach życia, że chroni go to przed frustracją i wypaleniem. Dla kogoś, kto jak ja, czerpie siłę z towarzystwa innych ludzi, kontaktu, kto inspiruje się historiami i opowieściami poznanych osób - każda praca, w której nie jest się samotną, anonimową sekretarką w odizolowanym boksie - będzie idealna. A zwłaszcza taka 10 minut pieszo od mojego domu, w zespole młodych osób, zajmujących się "administrowaniem" ciekawych projektów... dla mnie? wymarzona!

Skoro zużywa Pani tyle energii na pasje, bloga, rodzinę, to gdzie znajdzie się energia do pracy?

Czyli jednak archiwizowanie i praca administracyjna nie mogą być aż tak odtwórcze i nudne, skoro potrzeba na to energii :)  Mam jej wystarczająco wiele! No a jest logiczne, że na pasje będzie mniej czasu... Ten czas powróci, gdy uda mi się przywyknąć do nowej sytuacji i organizować dobre funkcjonowanie życia zawodowego i rodzinnego.

Jasne, że zdarza mi się być hipokrytką. Czemu nie umiałam tym razem? Aplikant powinien formułować na takiej rozmowie łatwe do przełknięcia frazesy i przekonywać, że od dawna marzył o tym, żeby pracować akurat tu, akurat przy takich projektach. Oczywiście młodych ludzi przyciąga do takiej pracy albo chęć zarobku (czego nie można powiedzieć w przypadku pytania o twoje motywacje), albo czysty przypadek, stąd nie wiem jak wymyślają odpowiedzi na pytania o ich wyobrażenie pracy na tym stanowisku. Ja nie mam wyobrażenia, a jeśli mam to i tak może być sprzeczne z rzeczywistością.

Zaryzykowałam dużo ujawniając te prawdziwe, nie hipokrytyczne "opinie". Teraz poczekam na efekt...

Czy chcę iść do pracy? Marzę o tym! Nawet, gdybym nie musiała, gdybym była zabezpieczona od strony finansowej, to chyba bym sobie strzeliła w łeb, jeśli miałabym siedzieć kolejne lata w domu, a dzieci już i tak "przechwytuje" przedszkole i życie w społeczeństwie.

Zabawny moment był na dwa dni przed rozmową. W co się ubiorę? To największy dylemat. Przynajmniej raz w życiu mogłam nie obwiniać dupska oversize, bo nawet gdybym dobiła do rozmiaru z przed pierwszej ciąży - i tak nie miałam żakietów, spodni garniturowych, ołówkowych spódniczek i innych "biurowych" strojów.

Zadzwoniłam do mamy. Pożycz żakiet. Ok, przyjedź. Tylko do czego ja, cholera, ten żakiet założę? Pożyczę od mamy spodnie? Wykluczone: moja mama to metr siedemdziesiąt cholernie zgrabnej kobitki, z czego pewnie z metr dwadzieścia to szczuplusieńkie nogi! W nic się nie wbiję... Tymczasem mój "uniform mamuśki", przez ostatnie trzy lata, taki dress code ze spacerniaka to legginsy, tunika i klapki/balerinki/śniegowce - zależnie od pory roku.

Strój ogarnęłam, zakurzony tusz do rzęs, którego nie używałam całe lato - też znalazłam. Tak zasechł, a nie było oczywiście czasu, żeby kupić nowy. Nabiedziłam się wypłukując wodą grudki tuszu, aż "odzyskałam" szczoteczkę i nawet uchowało się trochę koloru...

PAPRYKI FASZEROWANE MIELONYM MIĘSEM

• 0,5kg mielonego mięsa (wołowe, wieprzowo-wołowe, cielęce
• 1 czerwona cebula, posiekana
• 2-3 ząbki czosnku, posiekane
• puszka pomidorów krojonych
• sól, pieprz, oliwa
• suszona papryka (słodka i ostra)
• 1 łyżeczka suszonego oregano
• opcjonalnie - feta

Danie idealne po stresującym dniu? Wyjmuję gotowe, przyprawione mięso mielone, które przygotowałam i zamroziłam kilka tygodni temu. Podsmażałam czosnek i cebulkę, dodałam mięso, smażyłam kilka minut, wlałam pomidory z puszki, przyprawiłam i zamroziłam!

Wracając do domu kupuję cztery papryki. Kilkanaście sekund zajmuje mi odkrojenie "wieczka", oczyszczenie wnętrza z nasion. Potem tylko rozmrażam na patelni mięso, faszeruję papryki i zapiekam w piekarniku. Można pod koniec zapiekania dodać na wierzch mięsa pokruszoną fetę. Jeśli zacznę pracę - takie porcje mięska, które uchowały się w czeluściach zamrażalnika... na wagę złota! bo obiad gotowy w 20 minut - razem z pieczeniem.