Marokańska zupa korzenna z suszonymi morelami.

Emocje i hormony - to podtytuł.

Kilka razy czytałam już u "blogowych" koleżanek o pewnym przestrojeniu hormonalno-emocjonalnym, które nastąpiło po porodzie. Ja przestrojenie zaobserwowałam także u siebie, ale nie łączyłam go z porodem, a raczej z porodami. Lektura wyżej wspomnianych dziewczyn uświadomiła mi jednak prawdopodobne źródło moich nietypowych zachowań oraz powszechność i skalę tego zjawiska. Nie wyjaśnione pozostaje jak je zwalczyć, bo płaczliwa jestem do granic możliwości, a sytuacje, w których łzy i szlochy następują - irytują mnie samą najbardziej!

Dawniej byłam takim wrażliwszym dzieckiem, wiadomo, dziewczynka z zapałkami, król lew, My girl i wiele, wiele innych filmów, które u dzieci i nastolatków wywołują wzruszenie i łzy. No więc łzy były.

W miarę dorastania wszystko się jakoś ustabilizowało, tzn. łzy były dalej, ale nie jakoś przesadne. Umiarkowane i nie wstydliwe.

Łzy były i na ślubie, ale to nie tylko wzruszenie, ale też stres, pewna trema i napięcie. Były przy porodzie, ale to też ból, zmęczenie, radość, wszystko przemieszane. A wiadomo, że kobieta jak czuje zbyt wiele sprzecznych odczuć naraz - najlepiej się rozładuje płacząc.

Ostatnio jednak mój stan osiągnął zenit! Jestem wściekła sama na siebie, bo jak wyjaśnić, że popłakuję podczas finału mistrzostw świata w piłce nożnej, kiedy ze świecą szukać na świecie osoby, która mniej ode mnie interesuje się piłką, sportem, piłkarzami, stadionami?!

Jak wyjaśnić, że drżącym głosem mówię "Brawo Justyna", kiedy zakładają jej złoty medal na szyję? I łzy ciekną po policzkach i potem płaczę już ze złości, że taka ze mnie łzawa idiotka!!!

Popłakuję teraz wyjątkowo często: gdy urodziło się dziecko szwagra, gdy przyjaciółka ujawniła długo ukrywaną ciążę, gdy przyjechałam do szpitala do mamy i się okazało, że już po operacji, gdy Mela narysowała po raz pierwszy swoją rodzinę w komplecie na jednej kartce, gdy ją odbierałam pierwszego dnia z przedszkola, gdy zadzwonili, że proponują mi pracę, gdy w serii "Katastrofa w przestworzach" stewardesa liczy ocalałych pasażerów, gdy E.T, gdy Śnieżka, gdy Bernard i Bianka, gdy Lilo i Stich, Tomek i Przyjaciele, siatkarze, łyżwiarki z brązowym medalem, Ekspres Polarny i setki innych sytuacji.

Nie wiem, czemu nic nie znaczące dla mnie wydarzenia, jak mecze - bo kibicem nie jestem, wywołują aż takie emocje. I szczerze mówiąc - nie interesuje mnie teraz czemu. Teraz chcę wiedzieć jak przestać. Filtrować emocje i kontrolować swoje reakcje. Szkoda, że o tym blogowe koleżanki nie napisały :)

Ostatnio przeglądałam "Książkę kucharską dla kobiet w ciąży" i znalazłam przepis na bardzo oryginalną zupę marokańską. Oto on:

MAROKAŃSKA ZUPA Z CIECIERZYCY ZE SZPINAKIEM I SUSZONYMI MORELAMI

przepis Fiony Wilcox

• 2 cebule (użyłam czerwonych)
• 3 ząbki czosnku
• 2 łyżki oliwy
• 1/4 łyżeczki pieprzu cayenne
• 1 łyżeczka kminu
• 1 łyżeczka cynamonu
• puszka ciecierzycy
• 100g mrożonego szpinaku
• 10 suszonych moreli
• 200ml soku pomarańczowego
• sok z jednej cytryny
• 500 ml bulionu (używam wody i eko bulionu warzywnego w proszku)
• sól i pieprz do smaku

Połączenie smaków w tej zupie jest niezwykłe, ale efekt końcowy - wspaniały!

Cebulę i czosnek posiekałam i podsmażyłam na oliwie. Dodałam przyprawy wymieszałam, wsypałam ciecierzycę, mrożony szpinak i chwilę gotowałam. Wkroiłam posiekane morele. Potem wlałam sok z cytryny, sok z pomarańczy, dodałam bulion w proszku i pół litra wody i wymieszałam. Chwilę gotowałam, następnie spróbowałam, dodałam soli do smaku i gotowałam ok.20 minut. Na sam koniec dodałam pieprz do smaku. Zupę można jeść "w kawałkach" lub zmielić w malakserze - lepiej w malakserze, bo jest wtedy ciekawie ziarnista. W dzbanku koktajlowym zmiksuje się na gładki krem, co też będzie smaczne, ale uważam, że ziarnista faktura jest lepsza. Polecam to danie, jest bardzo oryginalne!